Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

summon before

  • 1 provoco

    prō-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a. and n., to call forth, call out.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aliquem,

    Plaut. Ps. 2, 2, 43:

    ut ubi illaec prodeat, me provoces,

    id. Mil. 4, 3, 28; id. Bacch. 3, 3, 40:

    mandant, ut ad se provocet Simonidem,

    Phaedr. 4, 23, 25:

    dum rota Luciferi provocet orta diem,

    lead up, call forth, Tib. 1, 9, 62:

    Memnonis mater roseo provocet ore diem,

    Ov. P. 1, 4, 58; cf. id. F. 1, 456:

    provocare et elicere novas radiculas,

    Col. 3, 15, 5.—
    B.
    In partic.
    1.
    To call out, challenge, invite one to any thing (as to play, sing, drink, fight, etc.):

    provocat me in aleam,

    challenged me to a game, Plaut. Curc. 2, 3, 75:

    pedibus,

    to a race, id. Ep. 5, 1, 58:

    aliquem tesseris,

    Macr. S. 1, 10:

    aliquem cantatum,

    Ter. Eun. 3, 1, 53:

    aliquem ad pugnam,

    Cic. Tusc. 4, 22, 49; cf. Liv. 8, 7, and Flor. 2, 17, 11 Duker: duces nec prohibere paucos temere provocantis volebant, nec, etc., Liv. 23, 16, 4:

    et oleo et mero viros provocant,

    Sen. Ep. 95, 21:

    aliquem ad bibendum,

    Vop. Firm. 4.—
    2.
    In jurid. lang., to take a cause before a higher court, to appeal, make an appeal; in this signif. usually neutr., ad aliquem; act. only post-class., with the judge to whom the appeal is made as object (cf. appello).
    (α).
    Neutr.:

    ut de majestate damnati ad populum provocent,

    Cic. Phil. 1, 9, 21; cf.: quam id rectum sit, tu judicabis;

    ne ad Catonem quidem provocabo,

    id. Att. 6, 1, 7:

    provoco ad populum,

    Liv. 8, 33:

    arreptus a viatore, Provoco, inquit,

    I appeal, id. 3, 56:

    si a duumviris provocarit, provocatione certato,

    id. 1, 26, 6; 3, 56:

    ab omni judicio poenāque provocari licere,

    Cic. Rep. 2, 31, 54.—
    (β).
    Act., to appeal to a judge (post-class.):

    si judicem provocent,

    Dig. 8, 28, 6:

    si praefectus urbi judicem dederit, ipse erit provocandus, qui eum judicem dederit,

    ib. 49, 3, 1.—Also:

    provocare judicium ad populum,

    to bring the decision before the people by appeal, Val. Max. 8, 1, 1;

    rarely, aliquem ad judicem,

    to cite, summon before, App. Flor. p. 360, 24.—
    II.
    Trop.
    A.
    To challenge to a contest, to contend with, emulate, rival, vie with (post-Aug.):

    aliquem virtute,

    to vie with him in virtue, Plin. Ep. 2, 7, 4:

    elegia Graecos provocamus,

    Quint. 10, 1, 93; cf.:

    ea pictura naturam ipsam provocavit,

    Plin. 35, 10, 36, § 94.—Of things, Plin. 16, 8, 12, § 32:

    immensum latus Circi templorum pulchritudinem provocat,

    id. Pan. 51, 3.—
    B.
    To challenge, incite, provoke to any thing:

    felicitas temporum, quae bonam conscientiam civium tuorum ad usum indulgentiae tuae provocat,

    Plin. Ep. 10, 12 (7) fin.:

    omni comitate ad hilaritatem et jocum provocare,

    Suet. Calig. 27; id. Claud. 21:

    tacentes ad communionem sermonis,

    id. Aug. 74.—
    C.
    To excite, stimulate, exasperate, stir up, rouse with any thing (class.;

    syn.: irrito, lacesso): qui non solum a me provocatus sed etiam suā sponte solet, etc.,

    Cic. Fam. 1, 7, 3:

    aliquem beneficio,

    id. Off. 1, 15, 48:

    sermonibus,

    Caes. B. C. 1, 74:

    minis et verbis,

    Tac. H. 3, 24:

    bello,

    id. ib. 4, 17:

    injuriā,

    id. A. 14, 49 et saep.:

    ad iracundiam,

    Vulg. Isa. 63, 10; id. Deut. 4, 25. —
    D.
    To call forth, occasion, produce, cause:

    officia comitate,

    Tac. H. 5, 1:

    mortem tot modis,

    Plin. 19, praef. 1, §

    5: bellum,

    Tac. G. 35; Plin. Pan. 16.—
    E.
    (Acc. to I. B. 2.) To appeal to any thing, to cite as authority or proof (late Lat.):

    ad litteras Pudentillae,

    App. Mag. 84, p. 326, 40:

    ad Judaeorum Codices provocare,

    Aug. Serm. 202, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > provoco

  • 2 judicium

    jūdĭcĭum, ii, n. [judex], a judgment, i. e. a judicial investigation, trial; a judicial sentence (class.).
    I.
    Lit.:

    omnia judicia aut distrahendarum controversiarum aut puniendorum maleficiorum causā reperta sunt,

    Cic. Caecin. 2:

    dignitatis meae,

    concerning, id. Brut. 1, 1:

    praetor judicium prius de probro, quam de re fieri maluit,

    id. Quint. 2:

    de alicujus meritis judicia facere,

    id. Or. 41, 140:

    de mea fide,

    id. Fam. 11, 29, 2:

    de se,

    Caes. B. G. 1, 41, 2:

    inter sicarios,

    for assassination, Cic. Rosc. Am. 5, 11:

    adducere causam aliquam in judicium,

    id. Opt. Gen. Or. 7, 18:

    judicio aliquid defendere,

    id. Quint. 20, 62:

    agere,

    to settle a dispute, Plin. 9, 35, 58, § 120: ferre, to give his vote; of a judge (different from sententiam ferre, to pass sentence), Cic. Tog. Cand. p. 525 Orell.:

    exercere,

    id. Q. Fr. 2, 16, 3:

    vocare aliquem in judicium,

    to summon before court, id. Balb. 28, 64:

    judicio quempiam arcessere,

    to sue, id. Fl. 6, 14:

    sistere in judicium,

    to set before the court, Dig. 2, 5, 4: dare, to allow, grant a trial, of the prætor who proposes the judges:

    in Lurconis libertum judicium ex edicto dedit,

    Cic. Fl. 35, 88:

    judicium accipere, suscipere,

    to undertake a legal trial, id. Quint. 20, 62; Dig. 5, 3, 7:

    pati,

    to submit to, Cic. Quint. 20, 63:

    damnatus inani judicio Marius,

    Juv. 1, 48. —
    II.
    Transf.
    A.
    A court of justice:

    at ille in judicium venit,

    Nep. Ep. 8:

    judicium clauserat militibus armatis,

    Quint. 4, 2, 25. —
    B.
    Beyond the legal sphere, a judgment, decision, opinion with regard to any thing:

    meum semper judicium fuit, omnia nostros invenisse per se sapientius quam, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 1, 1:

    decima legio per tribunos militum ei gratias egit, quod de se optimum judicium fecisset,

    Caes. B. G. 1, 41:

    judicium facere, quanti quisque sibi faciendus esset,

    to judge, decide, Cic. Fam. 13, 29, 1:

    meo judicio,

    in my judgment, according to my opinion, id. Brut. 8, 32; Quint. 9, 3, 59:

    ex alicujus judicio,

    Cic. Rosc. Am. 37, 108: de quo homine vos tanta et tam praeclara judicia fecistis, i. e. by conferring honors on him, id. de Imp. Pomp. 15, 43.—
    C.
    The power of judging, judgment, discernment:

    studio optimo, judicio minus firmo praeditus,

    Cic. Or. 7, 24; id. Fam. 9, 6, 4:

    intellegens,

    id. Opt. Gen. Or. 4, 11:

    subtile,

    Hor. Ep. 2, 1, 242:

    si quid mei judicii est,

    if I can judge of it, Cic. Fin. 2, 12, 36:

    videor id judicio facere,

    i. e. with discretion, good judgment, id. Q. Fr. 3, 1, 5, § 18; so Caes. B. G. 5, 27; Cic. Div. 2, 13, 30 dub.:

    adhibere,

    Tac. H. 1, 83:

    acri judicio perpendere aliquid,

    Lucr. 2, 1042.—
    D.
    Judicial harangues, speeches in court:

    illa mala judicia,

    Quint. 10, 1, 70.

    Lewis & Short latin dictionary > judicium

  • 3 ē - dūcō

        ē - dūcō dūxī, ductus, ere,    to lead forth, draw out, bring off, take away: eos nobiscum: (medicum) tecum, i. e. to your province: impedimenta ex castris educi iussit, carried, Cs.: gladium, draw, Cs.: gladiis eductis: cor post tela educta refrixit, O.: ex urnā trīs: corpore telum, V.: navīs ex portu, put to sea, Cs.: equos ex Italiā, export, L.: me eduxi foras, went out, T.—In law, to bring, summon (before a court): Sthenium: in ius ipsum: ad consules. — Of troops, to lead forth, march out, conduct, take away: exercitum in expeditionem: praesidium ex oppido, evacuate, Cs.: ab urbe exercitum, Cs., L.: copias e castris, Cs.: copias castris, Cs.—To move out, march out, march away: ex hibernis, Cs.: tribus simul portis, L.: ad legionem Pompei duplici acie eduxit, Cs.: in aciem, L.—Of children, to bring up, rear: adulescentulos libere, T.: quem eduxeris, eum vestire: puer in domo e parvo eductus, L.—To bear, give birth to (poet.): alqm tibi, V.—To raise, lift up, draw up: signa (on a stage curtain), O.: (me) sub auras, O.—To rear, erect, build: turris sub astra Educta, V.: molem caelo, V.—Fig., to exalt: virīs in astra, H.

    Latin-English dictionary > ē - dūcō

  • 4 adpello

    1.
    ap-pello ( adp-, Fleck., Halm (in Tac.); app-, Merk., B. and K., Rib., Weissenb., Halm (in Nep.), pŭli, pulsum, 3, v. a. and n., to drive, move or bring a person or thing to or toward.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., constr. with ad, or in, with the dat., with quo, or absol.
    a.
    With ad:

    ad ignotum arbitrum me adpellis,

    Plaut. Rud. 4, 3, 104:

    armentum ad aquam,

    Varr. R. R. 2, 5, 15; cf. id. ib. 2, 2, 11:

    ad litora juvencos,

    Ov. M. 11, 353: visum in somnis pastorem ad me appellere, to drive toward me, i. e. the herd, the flock, Att. ap. Cic. Div. 1, 22:

    turres ad opera appellebat,

    Caes. B. C. 1, 26.—
    b.
    With in:

    in flumen,

    Dig. 43, 13, 1.—
    c.
    With dat.:

    Hinc me digressum vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715.—
    d.
    With quo: quo numquam pennis appellunt Corpora saucae Cornices, * Lucr. 6, 752.—
    e.
    Absol.: dant operam, ut quam primum appellant, Lucil. ap. Non. p. 238, 28: postquam paulo appulit unda (corpus), drove a little toward me, brought near, Ov. M. 11, 717 al.—
    B.
    Trop.: animum ad aliquid, to turn, direct, apply:

    animum ad scribendum adpulit,

    Ter. And. prol. 1; so id. ib. 2, 6, 15.—Also to bring into any condition:

    argenti viginti minae me ad mortem adpulerunt,

    drove me to destruction, Plaut. As. 3, 3, 43; id. Bacch. 3, 1, 11.—
    II.
    A.. Esp. freq. as a nautical t. t., to bring or conduct a ship somewhere, to land (in Cic. only in this signif.); constr.: appellere navem, nave, or absol. in act. and pass.; also navis appellit, or appellitur (cf. applico, II.).
    a.
    With navem. [p. 141] abitu appellant huc ad molem nostram naviculam, Afran. ap. Non. p. 238, 24:

    cum Persae classem ad Delum appulissent,

    Cic. Verr. 2, 1, 18:

    si ille ad eam ripam naves appulisset,

    id. Phil. 2, 11, 26 Wernsd.:

    cum ad villam nostram navis appelleretur,

    id. Att. 13, 21:

    Alexandrum in Italiam classem appulisse constat,

    Liv. 8, 3; so id. 28, 42:

    naves appulsae ad muros,

    id. 30, 10; 44, 44; 45, 5 al.—
    b.
    With nave:

    cum Rhegium onerariā nave appulisset,

    Suet. Tit. 5; cf. Gron. ad Liv. 30, 10.—
    c.
    Act. absol.: huc appelle, * Hor. S. 1, 5, 12:

    ad insulam appulerunt,

    Liv. 37, 21:

    cum ad litus appulisset,

    Quint. 7, 3, 31:

    cum ad Rhodum appulisset,

    Suet. Tib. 11; so id. Ner. 27.—
    d.
    Pass. absol.:

    alios ad Siciliam appulsos esse,

    Cic. Verr. 2, 5, 28:

    ripae suorum appulsus est,

    Vell. 2, 107.—
    e.
    Seldom in a neutr. sense:

    navis adpellit,

    comes to land, arrives at, Tac. A. 4, 27:

    Germanici triremis Chaucorum terram adpulit,

    id. ib. 2, 24; Suet. Aug. 98:

    Alexandrina navis Dertosam appulit,

    id. Galb. 10. — Poet.:

    appellere aliquem: me vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715; so id. ib. 1, 377 (cf. id. ib. 1, 616: quae vis te immanibus applicat oris).—
    B.
    Trop.:

    timide, tamquam ad aliquem libidinis scopulum, sic tuam mentem ad philosophiam appulisti,

    Cic. de Or. 2, 37:

    nec tuas umquam rationes ad eos scopulos appulisses,

    id. Rab. Perd. 9, 25.
    2.
    appello ( adp-, Ritschl), āvi, ātum, 1 ( subj. perf. appellāssis = appellaveris, Ter. Phorm. 5, 1, 15), orig. v. n., as a secondary form of the preced. (cf.: jungere, jugare), to drive to or toward, to go to in order to accost, make a request, admonish, etc.; like adire, aggredi; hence like these constr. as v. a. with acc., to accost, address, to speak to, call upon (very freq. and class.).
    I.
    In gen. adgrediar hominem, adpellabo, Plaut. Most. 5, 1, 26:

    accedam atque adpellabo,

    id. Am. 1, 3, 17:

    adeamus, adpellemus,

    id. Mil. 2, 5, 10; cf. id. Poen. 5, 2, 22, 5, 2, 30; 5, 2, 32:

    te volo adpellare,

    id. Aul. 2, 2, 23; id. Bacch. 5, 2, 50:

    quo ore appellabo patrem?

    Ter. Heaut. 4, 3, 22; id. Phorm. 5, 8 (9), 22: Lucil. ap. Non. p. 238, 23 aliquem hilari vultu, Cic. Clu. 26, 72:

    hominem verbo graviore,

    id. Verr. 2, 3, 58:

    legatos superbius,

    id. Imp. Pomp. 5:

    homines asperius,

    id. Agr. 2, 24:

    ibi a Virdumaro appellatus,

    accosted, Caes. B. G. 7, 54:

    Adherbalis appellandi copia non fuit,

    Sall. J. 22, 5 milites alius alium laeti appellant, id. ib. 53, 8, Tac. Agr. 40: senatu coram appellato, Suet Ner. 41; id. Tib. 29 al.:

    nec audet Appellare virum virgo,

    Ov. M. 4, 682 al. —Also to address by letter:

    crebris nos litteris appellato,

    Cic. Fam. 15, 20.—
    II.
    Esp
    A.
    1.. Freq. with the access. idea of entreating, soliciting, to approach with a request, entreaty, etc., to apply to, to entreat, implore, beseech, invoke, etc.:

    vos etiam atque etiam imploro et appello,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188 quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem? id. Fl. 2:

    quem praeter te appellet, habebat neminem,

    id. Quint. 31; id. Fam. 12, 28:

    quo accedam aut quos appellem?

    Sall. J. 14, 17:

    appellatus est a C. Flavio, ut, etc.,

    Nep. Att. 8, 3:

    appellatis de re publicā Patribus,

    Suet. Caes. 34.—
    2.
    Aliquem de aliquā re, to address one in order to incite him to something ( bad):

    aliquem de proditione, Liv 26, 38, 4: de stupro,

    Quint. 4, 2, 98.—Also without de:

    aliquem,

    Sen. Contr. 2, 15; Dig. 47, 10, 15, § 15.—
    3.
    In judic. language, t. t., to appeal to one, i. e. to call upon him for assistance (in the class. period always with acc.; also in Pandect. Lat. constr. with ad):

    procurator a praetore tribunos appellare ausus,

    Cic. Quint. 20, 64:

    tribuni igitur appellabantur,

    id. ib. 20, 63; so,

    praetor appellabatur,

    id. Verr. 2, 4, 65; Liv. 9, 26:

    Volero appellat tribunos,

    id. 2, 55; Plin. 1, praef. 10: mox et ipse appellato demum collegio ( after he had appealed to the college of the tribunes), obtinuit, etc., Suet. Caes. 23:

    adversarii ad imperatorem appellārunt,

    Dig. 4, 4, 39 et saep.—
    B.
    To address in order to demand something, esp. the payment of money, to dun:

    Tulliola tuum munusculum flagitat et me ut sponsorem appellat,

    Cic. Att. 1, 8 fin.; id. Quint. 12;

    with de pecuniā: appellatus es de pecuniā,

    id. Phil. 2, 29; and without de: magnā pecuniā appellabaris a creditoribus, Quint. 5, 13, 12; Alphius ap. Col. 1, 7, 2.— Trop.:

    cupressus in Cretā gignitur etiam non appellato solo,

    Plin. 16, 33, 60, § 142.—Later also appellare rem, to demand, claim something:

    mercedem appellas?

    Juv. 7, 158.—
    C.
    To sue, inform against, complain of, accuse, to summon before a court:

    ne alii plectantur, alii ne appellentur quidem,

    Cic. Off. 1, 25, 89; so,

    aliquem stupri causā,

    Val. Max. 6, 1, 11 al. —
    D.
    To accost by any appellation (cf.:

    centurionibus nominatim appellatis,

    Caes. B. G. 2, 25); hence, to call by name, or to call, to term, entitle, to declare or announce as something (cf. prosagoreuô, and in Heb., to call, and also to name; appellare gives a new predicate to the subject, while nominare only designates it by name, without a qualifying word; cf. Hab. Syn. 958; Herz. ad Caes. B. G. 7, 4):

    vir ego tuus sim? ne me adpella falso nomine,

    Plaut. Am. 2, 2, 181; so id. Mil. 2, 5, 26; Ter. Phorm. 5, 1, 15:

    aliquem patrem,

    id. Hec. 4, 4, 30, pater a gnatis ne dulcibus umquam Appelletur, Lucr. 4, 1235; 1, 60; 5, 10:

    O Spartace, quem enim te potius appellem?

    Cic. Phil. 13, 10:

    unum te sapientem appellant et existimant,

    id. Am. 2, 6:

    hos viros bonos, ut habiti sunt, sic appellandos putemus,

    id. ib. 5, 19:

    cum fruges Cererem appellamus, vinum autem Bacchum,

    id. N D 2, 23, 60 suo quamque rem nomine appellare, id. Fam. 9, 22 al.:

    rex ab suis appellatur,

    Caes. B. G 7, 4:

    me subditum et ex pellice genitum appellant,

    Liv. 40, 9. quem nautae appellant Lichan, Ov. M. 9, 229 victorem appellat Acesten, declares him victor, Verg. A. 5, 540 al.—Hence, to call by name:

    quos non appello hoc loco,

    Cic. Sest 50, 108: multi appellandi laedendique sunt, id Verr 2, 1, 60; id. Caecin. 19; so,

    appellare auctores,

    to declare, name, Plin. 28, 1, 1, § 2.— Trop.:

    quos saepe nutu significationeque appello,

    make known, Cic. Fam. 1, 9 fin.
    * E.
    Appellare litteras, to pronounce, Cic. Brut. 35, 133 (v. appellatio).

    Lewis & Short latin dictionary > adpello

  • 5 adripio

    ar-rĭpĭo ( adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one's self (esp. with haste).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi,

    Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf.

    the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides,

    Pers. 4, 6, 23 Ritschl:

    gladium,

    id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10:

    pugionem,

    ib. Num. 25, 7:

    securim,

    ib. Jud. 9, 48:

    arma,

    Liv. 35, 36:

    cultrum,

    id. 3, 48:

    telum, vestimenta,

    Nep. Alcib. 10, 5:

    arcus Arripit,

    Ov. M. 5, 64:

    ensem,

    id. ib. 13, 386:

    saxum,

    Curt. 6, 9:

    pileum vel galerum,

    Suet. Ner. 26:

    scutum e strage,

    Tac. A. 3, 23:

    sagittam et scutum,

    Vulg. Jer. 6, 23:

    clipeum,

    ib. Isa. 21, 5:

    aliquem barbā,

    Plaut. Rud. 3, 4, 64:

    manu,

    Liv. 6, 8:

    aliquam comā,

    Ov. M. 6, 552:

    caput capillo,

    Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.—
    B.
    Trop., to take to one's self, procure, appropriate, seize:

    Arripe opem auxiliumque ad hanc rem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 65:

    vox et gestus subito sumi et aliunde adripi non potest,

    Cic. Or. 1, 59, 252:

    cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus adripuit,

    id. Sest. 32:

    non debes adripere maledictum ex trivio aut ex scurrarum aliquo convicio,

    id. Mur. 6:

    libenter adripere facultatem laedendi,

    id. Fl. 8, 19:

    aliquid ad reprehendendum,

    id. N. D. 2, 65, 162:

    impedimentum pro occasione arripere,

    Liv. 3, 35 al. —
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure:

    Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem,

    Ter. Ad. 3, 2, 18:

    simul arripit ipsum Pendentem,

    Verg. A. 9, 561:

    medium arripit Servium,

    Liv. 1, 48:

    quando arripuerit te spiritus Domini malus,

    Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29:

    Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim,

    Lucr. 6, 661:

    quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo,

    you might have taken, Cic. de Or. 1, 34, 159:

    nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit,

    id. Fin. 2, 28, 93:

    vitulum,

    Vulg. Deut. 9, 21:

    leones,

    ib. Dan. 6, 24:

    navem,

    ib. Act. 27, 15:

    arrepto repente equo,

    Liv. 6, 8:

    cohortes arreptas in urbem inducit,

    id. 34, 20.— Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity:

    pueri celeriter res innumerabiles adripiunt,

    Cic. Sen. 21, 78:

    quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens,

    id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30:

    Quarum studium etsi senior arripuerat,

    Nep. Cato, 3, 2:

    quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo,

    Cic. N. D. 3, 11, 26:

    quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate,

    id. Div. 2, 11, 26.—
    B.
    As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio;

    esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus,

    Cic. Planc. 22, 54:

    ad quaestionem ipse adreptus est,

    id. Clu. 33:

    tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit,

    Liv. 2, 54:

    arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius,

    id. 3, 58:

    arreptus a viatore,

    id. 6, 16:

    quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est,

    Suet. Caes. 23:

    inter Sejani conscios arreptus,

    id. Vit. 2.—Hence,
    C.
    In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69:

    luxuriam et Nomentanum arripe mecum,

    id. 2, 3, 224.

    Lewis & Short latin dictionary > adripio

  • 6 appello

    1.
    ap-pello ( adp-, Fleck., Halm (in Tac.); app-, Merk., B. and K., Rib., Weissenb., Halm (in Nep.), pŭli, pulsum, 3, v. a. and n., to drive, move or bring a person or thing to or toward.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., constr. with ad, or in, with the dat., with quo, or absol.
    a.
    With ad:

    ad ignotum arbitrum me adpellis,

    Plaut. Rud. 4, 3, 104:

    armentum ad aquam,

    Varr. R. R. 2, 5, 15; cf. id. ib. 2, 2, 11:

    ad litora juvencos,

    Ov. M. 11, 353: visum in somnis pastorem ad me appellere, to drive toward me, i. e. the herd, the flock, Att. ap. Cic. Div. 1, 22:

    turres ad opera appellebat,

    Caes. B. C. 1, 26.—
    b.
    With in:

    in flumen,

    Dig. 43, 13, 1.—
    c.
    With dat.:

    Hinc me digressum vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715.—
    d.
    With quo: quo numquam pennis appellunt Corpora saucae Cornices, * Lucr. 6, 752.—
    e.
    Absol.: dant operam, ut quam primum appellant, Lucil. ap. Non. p. 238, 28: postquam paulo appulit unda (corpus), drove a little toward me, brought near, Ov. M. 11, 717 al.—
    B.
    Trop.: animum ad aliquid, to turn, direct, apply:

    animum ad scribendum adpulit,

    Ter. And. prol. 1; so id. ib. 2, 6, 15.—Also to bring into any condition:

    argenti viginti minae me ad mortem adpulerunt,

    drove me to destruction, Plaut. As. 3, 3, 43; id. Bacch. 3, 1, 11.—
    II.
    A.. Esp. freq. as a nautical t. t., to bring or conduct a ship somewhere, to land (in Cic. only in this signif.); constr.: appellere navem, nave, or absol. in act. and pass.; also navis appellit, or appellitur (cf. applico, II.).
    a.
    With navem. [p. 141] abitu appellant huc ad molem nostram naviculam, Afran. ap. Non. p. 238, 24:

    cum Persae classem ad Delum appulissent,

    Cic. Verr. 2, 1, 18:

    si ille ad eam ripam naves appulisset,

    id. Phil. 2, 11, 26 Wernsd.:

    cum ad villam nostram navis appelleretur,

    id. Att. 13, 21:

    Alexandrum in Italiam classem appulisse constat,

    Liv. 8, 3; so id. 28, 42:

    naves appulsae ad muros,

    id. 30, 10; 44, 44; 45, 5 al.—
    b.
    With nave:

    cum Rhegium onerariā nave appulisset,

    Suet. Tit. 5; cf. Gron. ad Liv. 30, 10.—
    c.
    Act. absol.: huc appelle, * Hor. S. 1, 5, 12:

    ad insulam appulerunt,

    Liv. 37, 21:

    cum ad litus appulisset,

    Quint. 7, 3, 31:

    cum ad Rhodum appulisset,

    Suet. Tib. 11; so id. Ner. 27.—
    d.
    Pass. absol.:

    alios ad Siciliam appulsos esse,

    Cic. Verr. 2, 5, 28:

    ripae suorum appulsus est,

    Vell. 2, 107.—
    e.
    Seldom in a neutr. sense:

    navis adpellit,

    comes to land, arrives at, Tac. A. 4, 27:

    Germanici triremis Chaucorum terram adpulit,

    id. ib. 2, 24; Suet. Aug. 98:

    Alexandrina navis Dertosam appulit,

    id. Galb. 10. — Poet.:

    appellere aliquem: me vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715; so id. ib. 1, 377 (cf. id. ib. 1, 616: quae vis te immanibus applicat oris).—
    B.
    Trop.:

    timide, tamquam ad aliquem libidinis scopulum, sic tuam mentem ad philosophiam appulisti,

    Cic. de Or. 2, 37:

    nec tuas umquam rationes ad eos scopulos appulisses,

    id. Rab. Perd. 9, 25.
    2.
    appello ( adp-, Ritschl), āvi, ātum, 1 ( subj. perf. appellāssis = appellaveris, Ter. Phorm. 5, 1, 15), orig. v. n., as a secondary form of the preced. (cf.: jungere, jugare), to drive to or toward, to go to in order to accost, make a request, admonish, etc.; like adire, aggredi; hence like these constr. as v. a. with acc., to accost, address, to speak to, call upon (very freq. and class.).
    I.
    In gen. adgrediar hominem, adpellabo, Plaut. Most. 5, 1, 26:

    accedam atque adpellabo,

    id. Am. 1, 3, 17:

    adeamus, adpellemus,

    id. Mil. 2, 5, 10; cf. id. Poen. 5, 2, 22, 5, 2, 30; 5, 2, 32:

    te volo adpellare,

    id. Aul. 2, 2, 23; id. Bacch. 5, 2, 50:

    quo ore appellabo patrem?

    Ter. Heaut. 4, 3, 22; id. Phorm. 5, 8 (9), 22: Lucil. ap. Non. p. 238, 23 aliquem hilari vultu, Cic. Clu. 26, 72:

    hominem verbo graviore,

    id. Verr. 2, 3, 58:

    legatos superbius,

    id. Imp. Pomp. 5:

    homines asperius,

    id. Agr. 2, 24:

    ibi a Virdumaro appellatus,

    accosted, Caes. B. G. 7, 54:

    Adherbalis appellandi copia non fuit,

    Sall. J. 22, 5 milites alius alium laeti appellant, id. ib. 53, 8, Tac. Agr. 40: senatu coram appellato, Suet Ner. 41; id. Tib. 29 al.:

    nec audet Appellare virum virgo,

    Ov. M. 4, 682 al. —Also to address by letter:

    crebris nos litteris appellato,

    Cic. Fam. 15, 20.—
    II.
    Esp
    A.
    1.. Freq. with the access. idea of entreating, soliciting, to approach with a request, entreaty, etc., to apply to, to entreat, implore, beseech, invoke, etc.:

    vos etiam atque etiam imploro et appello,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188 quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem? id. Fl. 2:

    quem praeter te appellet, habebat neminem,

    id. Quint. 31; id. Fam. 12, 28:

    quo accedam aut quos appellem?

    Sall. J. 14, 17:

    appellatus est a C. Flavio, ut, etc.,

    Nep. Att. 8, 3:

    appellatis de re publicā Patribus,

    Suet. Caes. 34.—
    2.
    Aliquem de aliquā re, to address one in order to incite him to something ( bad):

    aliquem de proditione, Liv 26, 38, 4: de stupro,

    Quint. 4, 2, 98.—Also without de:

    aliquem,

    Sen. Contr. 2, 15; Dig. 47, 10, 15, § 15.—
    3.
    In judic. language, t. t., to appeal to one, i. e. to call upon him for assistance (in the class. period always with acc.; also in Pandect. Lat. constr. with ad):

    procurator a praetore tribunos appellare ausus,

    Cic. Quint. 20, 64:

    tribuni igitur appellabantur,

    id. ib. 20, 63; so,

    praetor appellabatur,

    id. Verr. 2, 4, 65; Liv. 9, 26:

    Volero appellat tribunos,

    id. 2, 55; Plin. 1, praef. 10: mox et ipse appellato demum collegio ( after he had appealed to the college of the tribunes), obtinuit, etc., Suet. Caes. 23:

    adversarii ad imperatorem appellārunt,

    Dig. 4, 4, 39 et saep.—
    B.
    To address in order to demand something, esp. the payment of money, to dun:

    Tulliola tuum munusculum flagitat et me ut sponsorem appellat,

    Cic. Att. 1, 8 fin.; id. Quint. 12;

    with de pecuniā: appellatus es de pecuniā,

    id. Phil. 2, 29; and without de: magnā pecuniā appellabaris a creditoribus, Quint. 5, 13, 12; Alphius ap. Col. 1, 7, 2.— Trop.:

    cupressus in Cretā gignitur etiam non appellato solo,

    Plin. 16, 33, 60, § 142.—Later also appellare rem, to demand, claim something:

    mercedem appellas?

    Juv. 7, 158.—
    C.
    To sue, inform against, complain of, accuse, to summon before a court:

    ne alii plectantur, alii ne appellentur quidem,

    Cic. Off. 1, 25, 89; so,

    aliquem stupri causā,

    Val. Max. 6, 1, 11 al. —
    D.
    To accost by any appellation (cf.:

    centurionibus nominatim appellatis,

    Caes. B. G. 2, 25); hence, to call by name, or to call, to term, entitle, to declare or announce as something (cf. prosagoreuô, and in Heb., to call, and also to name; appellare gives a new predicate to the subject, while nominare only designates it by name, without a qualifying word; cf. Hab. Syn. 958; Herz. ad Caes. B. G. 7, 4):

    vir ego tuus sim? ne me adpella falso nomine,

    Plaut. Am. 2, 2, 181; so id. Mil. 2, 5, 26; Ter. Phorm. 5, 1, 15:

    aliquem patrem,

    id. Hec. 4, 4, 30, pater a gnatis ne dulcibus umquam Appelletur, Lucr. 4, 1235; 1, 60; 5, 10:

    O Spartace, quem enim te potius appellem?

    Cic. Phil. 13, 10:

    unum te sapientem appellant et existimant,

    id. Am. 2, 6:

    hos viros bonos, ut habiti sunt, sic appellandos putemus,

    id. ib. 5, 19:

    cum fruges Cererem appellamus, vinum autem Bacchum,

    id. N D 2, 23, 60 suo quamque rem nomine appellare, id. Fam. 9, 22 al.:

    rex ab suis appellatur,

    Caes. B. G 7, 4:

    me subditum et ex pellice genitum appellant,

    Liv. 40, 9. quem nautae appellant Lichan, Ov. M. 9, 229 victorem appellat Acesten, declares him victor, Verg. A. 5, 540 al.—Hence, to call by name:

    quos non appello hoc loco,

    Cic. Sest 50, 108: multi appellandi laedendique sunt, id Verr 2, 1, 60; id. Caecin. 19; so,

    appellare auctores,

    to declare, name, Plin. 28, 1, 1, § 2.— Trop.:

    quos saepe nutu significationeque appello,

    make known, Cic. Fam. 1, 9 fin.
    * E.
    Appellare litteras, to pronounce, Cic. Brut. 35, 133 (v. appellatio).

    Lewis & Short latin dictionary > appello

  • 7 arripio

    ar-rĭpĭo ( adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one's self (esp. with haste).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi,

    Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf.

    the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides,

    Pers. 4, 6, 23 Ritschl:

    gladium,

    id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10:

    pugionem,

    ib. Num. 25, 7:

    securim,

    ib. Jud. 9, 48:

    arma,

    Liv. 35, 36:

    cultrum,

    id. 3, 48:

    telum, vestimenta,

    Nep. Alcib. 10, 5:

    arcus Arripit,

    Ov. M. 5, 64:

    ensem,

    id. ib. 13, 386:

    saxum,

    Curt. 6, 9:

    pileum vel galerum,

    Suet. Ner. 26:

    scutum e strage,

    Tac. A. 3, 23:

    sagittam et scutum,

    Vulg. Jer. 6, 23:

    clipeum,

    ib. Isa. 21, 5:

    aliquem barbā,

    Plaut. Rud. 3, 4, 64:

    manu,

    Liv. 6, 8:

    aliquam comā,

    Ov. M. 6, 552:

    caput capillo,

    Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.—
    B.
    Trop., to take to one's self, procure, appropriate, seize:

    Arripe opem auxiliumque ad hanc rem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 65:

    vox et gestus subito sumi et aliunde adripi non potest,

    Cic. Or. 1, 59, 252:

    cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus adripuit,

    id. Sest. 32:

    non debes adripere maledictum ex trivio aut ex scurrarum aliquo convicio,

    id. Mur. 6:

    libenter adripere facultatem laedendi,

    id. Fl. 8, 19:

    aliquid ad reprehendendum,

    id. N. D. 2, 65, 162:

    impedimentum pro occasione arripere,

    Liv. 3, 35 al. —
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure:

    Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem,

    Ter. Ad. 3, 2, 18:

    simul arripit ipsum Pendentem,

    Verg. A. 9, 561:

    medium arripit Servium,

    Liv. 1, 48:

    quando arripuerit te spiritus Domini malus,

    Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29:

    Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim,

    Lucr. 6, 661:

    quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo,

    you might have taken, Cic. de Or. 1, 34, 159:

    nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit,

    id. Fin. 2, 28, 93:

    vitulum,

    Vulg. Deut. 9, 21:

    leones,

    ib. Dan. 6, 24:

    navem,

    ib. Act. 27, 15:

    arrepto repente equo,

    Liv. 6, 8:

    cohortes arreptas in urbem inducit,

    id. 34, 20.— Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity:

    pueri celeriter res innumerabiles adripiunt,

    Cic. Sen. 21, 78:

    quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens,

    id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30:

    Quarum studium etsi senior arripuerat,

    Nep. Cato, 3, 2:

    quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo,

    Cic. N. D. 3, 11, 26:

    quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate,

    id. Div. 2, 11, 26.—
    B.
    As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio;

    esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus,

    Cic. Planc. 22, 54:

    ad quaestionem ipse adreptus est,

    id. Clu. 33:

    tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit,

    Liv. 2, 54:

    arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius,

    id. 3, 58:

    arreptus a viatore,

    id. 6, 16:

    quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est,

    Suet. Caes. 23:

    inter Sejani conscios arreptus,

    id. Vit. 2.—Hence,
    C.
    In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69:

    luxuriam et Nomentanum arripe mecum,

    id. 2, 3, 224.

    Lewis & Short latin dictionary > arripio

  • 8 convenio

    con-vĕnĭo, vēni, ventum, 4 ( fut. convenibo, Plaut. Cas. 3, 2, 18), v. n. and a.
    I.
    To come together, meet together, assemble (class. and freq.).
    A.
    In gen.:

    milites, qui ex provinciā convenerant,

    Caes. B. G. 1, 8:

    omnes... eo convenerant,

    id. ib. 3, 16:

    totius fere Galliae legati ad Caesarem gratulatum convenerunt,

    id. ib. 1, 30:

    quanto multitudo hominum ad hoc judicium,

    Cic. Rosc. Am. 5, 11:

    amici privatique hospites ad eum defendendum convenerunt,

    Nep. Timoth. 4, 2:

    ad clamorem hominum,

    Caes. B. G. 4, 37:

    ad delectationem,

    Quint. 3, 4, 6:

    Pericles, cum haberet collegam Sophoclem, iique de communi officio convenissent,

    id. Off. 1, 40, 144:

    nunc ita convenimus, ut possemus dicere, etc.,

    id. Phil. 3, 2, 5:

    quoniam convenimus ambo,

    Verg. E. 5, 1; id. A. 1, 361 al.—With the place to or at which, usu. designated by in and acc.:

    mei capitis servandi causā Romam Italia tota convenit,

    Cic. Pis. 15, 34; id. Div. 2, 23, 50:

    unum in locum omnes,

    Caes. B. G. 4, 19:

    in coetus scholarum,

    Quint. 2, 9, 2:

    in consilium frequentes,

    Cic. Verr. 2, 2, 29, § 71:

    reguli in unum convenere,

    Sall. J. 11, 2:

    tribuni plebis non desistebant clam inter se convenire,

    Cic. Agr. 2, 5, 12:

    et ex proximis hibernis et a Caesare conventura subsidia,

    Caes. B. G. 5, 28 fin.: convenientis manus dissipare, Auct. B. G. 8, 6.—Rarely with in and abl., or with advv. of place (mostly post-Aug.):

    uno in loco omnes adversariorum copiae convenissent,

    Cic. Div. 2, 24, 52 B. and K.; cf.: quanta illic multitudo convenisse dicebatur, id. Verr. 2, 2, 66, § 160 B. and K. (al. illuc):

    in coloniā Agrippiensi in domum privatam conveniunt,

    Tac. H. 4, 55.—
    2.
    Transf., of inanim. and abstr. subjects:

    munera multa huc ab amatoribus,

    Plaut. Ps. 1, 2, 44:

    huc convenit utrumque bivium,

    Plin. 6, 28, 32, § 144; cf.:

    oppi dum in quo omnis negotiatio ejus (Arabiae) convenit,

    id. 6, 28, 32, § 157:

    cum multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur,

    Cic. Rosc. Am. 22, 62; so id. ad Q. Fr. 1, 4, 4.—
    B.
    In partic.
    1.
    Publicist. t. t. of civil communities which belong in jurisdiction to some chief city:

    ex his civitatibus, quae in id forum convenirent,

    Cic. Verr. 2, 2, 15, § 38:

    Carthaginem conveniunt populi LXV.,

    Plin. 3, 3, 4, § 25; cf.:

    ibi Aethiopicae convenere naves,

    id. 5, 28, 29, § 105.—
    2.
    Jurid. t. t.:

    in manum, of a woman who in marriage (by usus, confarreatio, or coëmptio, q. v.) comes into the hands (manus) of her husband,

    Cic. Fl. 34, 84; id. Top. 3, 14; Quint. 5, 10, 62; Gai Inst. 3, 84:

    viro in manum,

    Cic. Top. 4, 23:

    in manum flaminis,

    Tac. A. 4, 16 et saep.—

    In the same sense: in matrimonium alicujus,

    Dig. 45, 1, 121, § 1:

    in matrimonium cum viro,

    to marry, Gell. 18, 6, 8; or, in nuptias, Cod. Th. 3, 7, 11.—
    3.
    Act., to go to one to speak to him, make a request of him, etc., to address, accost, meet, visit:

    haut multos homines nunc videre et convenire quam te mavellem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 16; id. Pers. 5, 2, 74 al.; Ter. And. 1, 3, 22:

    (Helvetii) cum eum (sc. Caesarem) in itinere convenissent,

    Caes. B. G. 1, 27:

    adversarios ejus,

    Nep. Dion, 8, 3:

    illum Atilium,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50:

    neminem conveni—convenio autem cottidie plurimos—quin omnes, etc.,

    id. Fam. 9, 14, 1:

    Bruti pueri Laodiceae me convenerunt,

    id. ib. 3, 7, 1.— Pass.:

    Balbus tantis pedum doloribus afficitur, ut se conveniri nolit,

    Cic. Fam. 6, 19, 2:

    nec eum (Lentulum) a minore Balbo conventum,

    id. Att. 9, 6, 1:

    quod conveniundi patris me tempus capere jubebat,

    Ter. Phorm. 5, 4, 9; Cic. Fam. 1, 8, 7; Nep. Dion, 9, 3 al. — Absol.:

    aditum petentibus conveniendi non dabat,

    Nep. Paus. 3, 3.—
    b.
    Jurid. t. t., to meet one judicially, to sue, bring an action against, summon before a tribunal:

    ut heredes ex stipulatu conveniri possint,

    Dig. 10, 2, 20; 50, 1, 17:

    de peculio,

    Paul. Sent. 2, 31:

    pro parte dimidiā,

    Dig. 17, 1, 59 et saep.—Also with abstr. objects:

    dolum aut culpam eorum,

    Dig. 26, 7, 38:

    nomen,

    ib. 42, 1, 15.
    II.
    Pregn.
    A.
    To come together, to unite, join, combine, couple (cf. coëo, II.).
    1.
    Lit., so mostly of the coition of animals, Lucr. 2, 922; Plin. 11, 24, 29, § 85; App. M. 6, p. 177, 38 al.—Of the union of atoms:

    Tandem conveniant ea (primordia) quae convecta repente Magnarum rerum fiunt exordia,

    Lucr. 5, 429.—
    2.
    Trop.
    a.
    With personal subject, to agree with in wishes, decisions, etc., to accord, harmonize (rare;

    late Lat.),

    Hyg. Astr. 2, 4; Dig. 9, 2, 27, § 29; Paul. Sent. 1, 1, § 5 (but in Plaut. Ps. 1, 5, the v. 130 is spurious; v. Ritschl, prol. ad Trin. p. 131).—Far more freq.,
    b.
    Res convenit or impers. convenit, it is agreed upon, or there is unanimity in respect to something, the matter is decided.
    (α).
    Res convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, or absol.:

    cum his mihi nec locus nec sermo convenit,

    Plaut. Ps. 4, 7, 10:

    haec fratri mecum non conveniunt neque placent,

    Ter. Ad. 1, 1, 34:

    de dote mecum conveniri nil potest,

    Plaut. Trin. 2, 4, 168:

    hoc mihi cum tuo fratre convenit,

    Cic. Fin. 5, 29, 87; Liv. 2, 39, 8; Quint. 3, 6, 91:

    pax, quae cum T. Quinctio convenisset,

    Liv. 34, 43, 2; cf.:

    pax convenit,

    Sall. J. 38 fin.; Liv. 1, 3, 5; 30, 43, 8:

    in eas condiciones cum pax conveniret,

    id. 29, 12, 14 al.; and:

    cum imperatoribus Romanis pacem conventam fuisse,

    Sall. J. 112, 2:

    ratio accepti atque expensi inter nos,

    Plaut. Most. 1, 3, 146:

    eo signo quod convenerat revocantur,

    Caes. B. C. 1, 28:

    quod tempus inter eos committendi proelii convenerat,

    id. B. G. 2, 19:

    neminem voluerunt majores nostri esse judicem, nisi qui inter adversarios convenisset,

    Cic. Clu. 43, 120; so,

    judex inter eos,

    Val. Max. 2, 8, 2:

    posse rem convenire... si posset inter eos aliquid convenire,

    Cic. Leg. 1, 20, 53:

    dum rem conventuram putamus,

    id. Att. 9, 6, 2:

    si in eo manerent, quod convenisset,

    Caes. B. G. 1, 36: [p. 463] in colloquium convenit;

    condiciones non convenerunt,

    Nep. Hann. 6, 2; cf. Liv. 30, 40, 14; 38, 11, 1 al.:

    postquam ardentia vidit castra magister equitum (id convenerat signum),

    id. 9, 23, 15:

    signum,

    Suet. Oth. 6:

    omnia conventura,

    Sall. J. 83, 2.— Pass.:

    pacem conventam frustra fuisse,

    Sall. J. 112, 2:

    quibus conventis,

    Liv. 30, 43, 7.—
    (β).
    Convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, with ut, the acc. and inf., with de and abl., or absol.:

    mihi cum Deiotaro convenit, ut, etc.,

    Cic. Att. 6, 1, 14:

    idne agebas, ut tibi cum sceleratis, an ut cum bonis civibus conveniret?

    id. Lig. 6, 18:

    quicum optime convenisset,

    id. Verr. 2, 4, 66, § 147:

    nunc ita convenit inter me atque hunc, ut, etc.,

    Plaut. Capt. 2. 3, 19:

    non modo inter Patres, sed ne inter consules quidem ipsos satis conveniebat,

    Liv. 2, 23, 14:

    conveniat mihi tecum necesse est, ipsum fecisse, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 29, 79; Sen. Ben. 7, 4, 5; id. Brev. Vit. 7, 3:

    inter omnis vero convenit, Sibyllam ad Tarquinium Superbum tris libros attulisse,

    Plin. 13, 13, 27, § 88; cf. Suet. Vesp. 25: convenit, jam inde per consules reliqua belli perfecta, it is generally asserted, homologeitai, Liv. 9, 16, 1; cf. Suet. Claud. 44 et saep.:

    cum de facto convenit, et quaeritur, etc.,

    Cic. Inv. 1, 8, 11; id. Fin. 4, 26, 72:

    de duobus minus convenit,

    Liv. 2, 33, 2; Quint. 1, 4, 17; Col. 2, 9 init.; Sen. Clem. 2, 7, 4; Gell. 2, 22, 2:

    quamquam de hoc parum convenit,

    Quint. 5, 10, 2:

    quaedam sunt, de quibus inter omnes convenit,

    id. 2, 12, 2; 4, 5, 28; Cic. N. D. 2, 4, 9; Liv. 42, 25, 11; Sen. Q. N. 2, 12, 2; Plin. Pan. 29, 5:

    ubi de pace non convenit, signa cecinere,

    Flor. 2, 6, 59 al.:

    convenit, victi utri sint eo proelio, Urbem, agrum, etc.... seque uti dederent,

    Plaut. Am. 1, 1, 70:

    convenerat, ne interloquereris,

    Sen. Clem. 1, 9, 9; cf.:

    quibus consulibus interierit non convenit,

    Nep. Hann. 13, 1:

    pacto convenit, etc.,

    Liv. 24, 6, 7; Plaut. Aul. 2, 2, 80:

    omnis exercitus, uti convenerat. Numidiā deductus, etc.,

    Sall. J. 39, 4:

    Patres igitur jurati (ita enim convenerat),

    Liv. 30, 40, 12:

    pro argento si aurum dare mallent, darent convenit,

    id. 38, 11, 8.—
    B.
    To fit with, in, or to something, to suit, be adapted to.
    1.
    Lit. (rare):

    quae (cupa) inter orbes conveniat... quae (fistula) in columellam conveniat,

    Cato, R. R. 21, 1:

    conveniebatne in vaginam tuam machaera militis?

    Plaut. Ps. 4, 7, 85:

    si cothurni laus illa esset, ad pedem apte convenire,

    Cic. Fin. 3, 14, 46.—More freq.,
    2.
    Transf.: res convenit, or impers. convenit, the thing (or it) is fit, becoming, seemly, suitable, appropriate, proper, serviceable for something, it becomes, = consentit, congruit.
    a.
    Res convenit, constr. with in or ad aliquid, cum aliquā re, the dat., acc., acc. and inf., or absol.
    (α).
    In or ad aliquid:

    ceterae vites in quemvis agrum conveniunt,

    Cato, R. R. 6 fin.; cf. Varr. R. R. 1, 19, 1:

    quid minus in hunc ordinem convenit? etc.,

    Cic. Phil. 9, 4, 8:

    convenire quae vitia in quemvis videntur potius, etc.,

    id. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 23, 65:

    hoc in te unum,

    id. N. D. 2, 29, 74 Orell. N. cr. nullam contumeliam jacere potueris, quae non ad maximam partem civium conveniret, id. Sull. 7, 23.—
    (β).
    Cum aliquā re:

    haec tua deliberatio non mihi convenire visa est cum oratione Largi,

    Cic. Fam. 6, 8, 2; so id. Fin. 3, 22, 73 al.—
    (γ).
    With dat.:

    num videntur convenire haec nuptiis?

    Ter. And. 2, 2, 29; so Cic. Prov. Cons. 17, 41; id. Fin. 3, 22, 74; Sall. J. 85, 40; Quint. 6, 3, 25; Suet. Galb. 14 et saep.—
    (δ).
    With acc.:

    itidem ut tempus anni, aetatem aliam aliud factum convenit,

    Plaut. Merc. 5, 4, 24 dub. (Lachm. ap. Lucr. p. 64, conj. condecet).—
    (ε).
    With acc. and inf.:

    hoc non convenit, me... agrum habere,

    Plaut. Trin. 3, 2, 55; so Prop. 2, 1, 41.—
    (ζ).
    With in and abl.:

    nihil autem minus in perfecto duce quam festinationem... convenire arbitrabatur,

    Suet. Aug. 25.—
    (η).
    Absol.: hanc mi expetivi, contigit;

    conveniunt mores, etc.,

    Ter. And. 4, 2, 13:

    nomen non convenit,

    id. ib. 5, 4, 39; id. Phorm. 1, 2, 3 (cf. impers.: rationes conferatis; adsidunt;

    subducunt: ad nummum convenit,

    Cic. Att. 5, 21, 12):

    non bene conveniunt, nec in unā sede morantur Majestas et amor,

    Ov. M. 2, 846:

    medius ille orationis modus maxime convenit,

    Quint. 6, 2, 19 et saep.—
    b.
    Convenit, impers., constr. with a clause as subject (so esp. freq. in Lucr. and the elder Pliny).
    (α).
    Haud convenit, unā ire cum amicā imperatorem in viā, Ter. Eun. 3, 2, 41:

    convenit illud in his rebus obsignatum habere, Lucr 2, 582: per se sibi vivere,

    id. 3, 685:

    dicere causas leti,

    id. 6, 708 et saep.:

    quo maxime contendi conveniat,

    Caes. B. G. 7, 85, 2:

    convenit Evandri victos discedere ad urbem,

    Verg. A. 12, 184; so Hor. A. P. 226; Vell. 1, 3, 2; Quint. 7, 3, 9; Plin. 18, 13, 33, § 126; cf. id. 33, 1, 5, § 15 Sillig.—
    (β).
    With ut:

    quī enim convenit, ut? etc.,

    Cic. Phil. 7, 2, 4 (al. evenit):

    si tibi curae Quantae conveniat Munatius,

    Hor. Ep. 1, 3, 31; cf. Quint. 8, 6, 63. —To express assent:

    convenit,

    well, it is agreed, Plaut. Cas. 2, 3, 54.—Hence,
    1.
    convĕnĭens, entis, P. a.
    A.
    (Acc. to II. A. 2.) Agreeing, consistent, accordant, harmonious (syn.:

    consentiens, concors, congruens): bene convenientes propinqui,

    Cic. Off. 1, 17, 58; cf.:

    convenientes optime propinqui cognatique,

    id. Rosc. Am. 34, 96; Suet. Tib. 7:

    recta et convenientia et constantia natura desiderat,

    Cic. Off. 3, 8, 35:

    conveniens et conjuncta constantia inter augures,

    id. Div. 2, 39, 82:

    motus,

    Lucr. 1, 1029; cf.:

    inter se motus,

    id. 2, 941.—More frequently,
    B.
    (Acc. to II. B. 2.) Fitting to something, appropriate to, meet, fit, suitable, = congruens; constr. with cum, the dat., ad aliquid, inter se, in and acc. or abl., or absol.
    (α).
    With cum (rare): motus oris conveniens cum ipsius verbi demonstratione, Nigid. ap. Gell. 10, 4, 4:

    dies conveniens cum populi vultu,

    Ov. P. 2, 1, 28.—
    (β).
    With dat. (very freq.):

    nihil in hac praeclarā epistulā scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis ejus reperietis,

    Cic. Fin. 2, 31, 99; Quint. 3, 11, 20; 6, 3, 102 al.; Suet. Tib. 50; Hor. A. P. 316; Ov. P. 3, 9, 36 et saep.:

    aut sibi convenientia finge,

    Hor. A. P. 119; cf. Quint. 11, 1, 11:

    bono civi convenientissimum credidi amplecti, etc.,

    Plin. Ep. 3, 18, 1:

    disciplina convenientissima,

    Vell. 1, 6, 3.—
    (γ).
    Ad aliquid (rare):

    nihil est tam conveniens ad res vel secundas vel adversas,

    Cic. Lael. 5, 17:

    sonus ad formam tauri,

    Ov. Ib. 436.—
    (δ).
    In aliquid (very rare):

    forma in illam conveniens amplitudinem,

    Vell. 2, 29, 2.—
    (ε).
    In aliquā re:

    gratulatio conveniens in eā victoriā,

    Liv. 45, 19, 3.—
    (ζ).
    Inter se (rare):

    in vitā omnia sint apta inter se et convenientia,

    Cic. Off. 1, 40, 144:

    inter se motus,

    Lucr. 2, 941.—
    (η).
    Absol. (rare):

    quod sit aptum atque conveniens,

    Quint. 5, 10, 123:

    toga,

    fitting, fitting close, Ov. A. A. 1, 514:

    nihil convenientius ducens, quam, etc.,

    Suet. Aug. 10.—
    b.
    Conveniens est = convenit, consentaneum est, it is fit, proper, becoming, suitable (post-Aug. and rare; cf.

    congruens): convenientius est dici,

    Plin. 34, 7, 16, § 35.— Sup., Plin. Pan. 87, 1; id. Ep. 10, 3 (20), 2.— Adv.: convĕnĭen-ter, fitly, suitably, conformably, consistently (syn.. congruenter, constanter; class.;

    most freq. in Cic.): convenienter cum naturā vivere (with congruere),

    Cic. Tusc. 5, 28, 82:

    convenienter naturae vivere (with congruenter),

    id. Fin. 3, 7, 26; cf. id. Off. 3, 3, 13 al.; Hor. Ep. 1, 10, 12:

    convenienter sibi dicere (with constanter),

    Cic. Tusc. 5, 9, 26; Ov. A. A. 3, 546:

    convenienter ad praesentem fortunae statum loqui,

    Liv. 23, 5, 4.— Sup., Aug. Civ. Dei, 18, 44.—
    2.
    con-ventum, i, n. (acc. to II. A. 2.), an agreement, compact, covenant, convention, accord (in good prose):

    facere promissa, stare conventis, reddere deposita,

    Cic. Off. 3, 25, 95; 1, 10, 32; id. Part. Or. 37, 130; Liv. 29, 24, 3; Sil. 1, 10 al.—As a jurid. expression, very freq. in the connection pactum conventum (for which the MSS. sometimes, perh. through interpolation, give pactum et conventum), Cic. Part. Or. 37, 130; id. de Or. 2, 24, 100; id. Caecin. 18, 51; id. Att. 6, 3, 1; Juv. 6, 25; v. pactum.

    Lewis & Short latin dictionary > convenio

  • 9 educo

    1.
    ē-dūco, xi, ctum, 3 ( imper., educe, Plaut. Pers. 4, 1, 11; id. Stich. 5, 6, 1:

    educ,

    Cic. Cat. 1, 5, 10; Alcim. 5, 248 al.— Inf. pass. parag., educier, Plaut. Truc. 5, 16), v. a., to lead forth, draw out, bring away (very freq. and class.).
    I.
    In gen.:

    novam nuptam foras,

    Plaut. Cas. 4, 3, 1;

    so with personal objects, fidicinam,

    id. Ep. 3, 4, 36 (opp. introducere):

    eram,

    id. Mil. 4, 6, 53:

    virginem,

    id. Pers. 4, 1, 11; Cic. Q. Fr. 3, 3 fin. al.; cf.

    also: populum e comitio,

    Varr. R. R. 1, 2, 9:

    mulierem ab domo secum,

    Caes. B. G. 1, 53, 4:

    rete foras,

    Plaut. Truc. 1, 1, 18; cf.:

    pisces everriculo in litus,

    Varr. R. R. 3, 17, 7:

    radicem e terra,

    id. ib. 3, 10, 5:

    gladium,

    Caes. B. G. 5, 44, 8; Sall. C. 51, 36; cf.:

    gladium e vagina,

    Cic. Inv. 2, 4, 14:

    gladium,

    Vulg. Marc. 14, 47 al.:

    sortem,

    Cic. Verr. 2, 2, 51 fin.; cf.:

    aliquos ex urna,

    id. ib. 2, 2, 17:

    tribus,

    id. Agr. 2, 8, 21:

    telum corpore,

    Verg. A. 10, 744; cf. Plin. 7, 20, 19, § 83 et saep.:

    lacum (with emittere),

    Cic. Div. 1, 44, 100; cf.

    fistulam,

    Varr. R. R. 3, 14, 2:

    aquam in fossas,

    Plin. 18, 19, 49, § 179; Dig. 8, 3, 29:

    se foras,

    to go out, Ter. Hec. 3, 3, 4 Ruhnk. ad loc.; cf.:

    se multitudini,

    to withdraw one's self from the multitude, Sen. Vit. Beat. 2 fin.
    II.
    In partic.
    A.
    In all periods.
    1.
    Pub. law t. t.
    a.
    To bring, summon before court (cf. duco, I. B. 1.):

    cum in jus ipsum eduxi,

    Cic. Verr. 2, 3, 47; cf.:

    ex domo in jus,

    Quint. 7, 8, 6: SI. QVIS. EORVM. AD. ME. EDVCTVS. FVERIT., Edict. Praet. ap. Gell. 11, 17, 2:

    aliquem ad consules,

    Cic. Planc. 23;

    and simply aliquem,

    id. Verr. 2, 2, 26 Zumpt N. cr.; 2, 2, 37; 2, 3, 65.—Once also, to bring up or lead away for punishment (for which more commonly duco; v. Cic. Verr. 2, 2, 26):

    ad tintinnaculos educi viros,

    Plaut. Truc. 4, 3, 8.—
    b.
    Of persons in office, to take out with one to one's province: quos educere invitos in provinciam non potuit, eos retinere qui potuit? Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 10, 76; so,

    medicum secum,

    id. Pis. 34.—
    2.
    Milit. t. t., to lead forth, march out troops (very freq. in Caes.):

    Teleboae ex oppido Legiones educunt suas,

    Plaut. Am. 1, 1, 63:

    praesidium ex oppido (opp introducere),

    Caes. B. C. 1, 13, 2:

    cohortes ex urbe,

    id. ib. 1, 12, 2:

    exercitum ab urbe,

    Liv. 3, 21:

    copias e castris,

    Caes. B. G. 1, 50, 1; 2, 8 fin.; 7, 13, 1; 7, 80, 1; id. B. C. 1, 43, 3 et saep.; Liv. 31, 37 al.;

    for which also: copias castris,

    Caes. B. G. 1, 51, 2; 4, 13 fin.; id. B. C. 1, 68, 1; Verg. A. 11, 20;

    legiones ex hibernis,

    Caes. B. G. 1, 10, 3; 5, 27, 9; 7, 10, 1; Liv. 40, 39:

    ex finibus,

    Caes. B. G. 4, 1, 4 et saep.; cf.

    also: impedimenta ex castris,

    id. ib. 7, 68, 1.—Without designating the term. a quo:

    cohortes,

    Caes. B. G. 3, 26, 2; id. B. C. 1, 41, 2; 1, 64, 6; Sall. J. 68, 2; Liv. 39, 15; Front. Strat. 1, 5, 22 et saep.; cf.: exercitum foras, Cato ap. Gell. 15, 13, 5:

    exercitum in expeditionem,

    Cic. Div. 1, 33, 72:

    copias adversus Afranium,

    Front. Strat. 1, 5, 9; 2, 2, 5 et saep.—And absol. of the general himself, to move out, march out (so mostly in Liv.; cf.

    duco): ex hibernis,

    Caes. B. G. 7, 10, 1:

    ex oppido,

    id. ib. 7, 81, 3; cf.:

    tribus simul portis,

    Liv. 41, 26:

    ad legionem Pompeii duplici acie eduxit,

    Caes. B. G. 3, 67, 3:

    in aciem,

    Liv. 1, 23; 8, 9; 21, 39; Front. Strat. 2, 1, 5, al. —
    3.
    Naut. t. t., to bring out a ship from the harbor, to put to sea:

    naves ex portu,

    Caes. B. C. 1, 57, 2; 2, 22, 5; 3, 26, 2;

    also: classem portu,

    Plin. 2, 12, 9, § 55.—Hence,
    b.
    Transf., of goods, to export:

    equos ex Italia,

    Liv. 43, 5, 9 (cf.:

    extra provinciam ducere,

    Dig. 49, 16, 12, § 1).—
    4.
    In midwifery, t. t., to assist at birth:

    attractus infantem educit,

    Cels. 7, 29 med.:

    per ipsas manus (infans) commode educitur,

    id. ib. — So of birds, to bring out of the egg, to hatch:

    pullos suos,

    Plaut. Poen. 1, 2, 143; so,

    fetum,

    Plin. 10, 54, 75, § 152 (with excludere); 9, 10, 12, § 37.—Hence,
    b.
    Transf.
    (α).
    To bring up, rear, a child (usually with reference to bodily nurture and support; while 2. educo refers usually to the mind; but the distinction is not strictly observed; cf. Krebs, Antibarb. p. 395), to educate:

    non possunt militares pueri setanio educier,

    Plaut. Truc. 5, 16:

    bene ego istam eduxi meae domi et pudice,

    id. Curc. 4, 2, 32; id. Most. 1, 3, 29; id. Rud. 1, 3, 38; Ter. And. 5, 4, 8; id. Heaut. 2, 1, 14 al.; Cic. de Or. 2, 28, 124; Liv. 1, 39 fin.; 21, 43 Drak.; Tac. A. 1, 4; 41; Prop. 3, 9, 51 (4, 8, 51 M.); Verg. A. 7, 763; 8, 413; Col. 3, 10, 16; Curt. 3, 12, 16 al.— Trop.:

    senex plane eductus in nutricatu Venerio,

    Plaut. Mil. 3, 1, 55.—
    (β).
    In gen., to bear, to produce = edere, Verg. A. 6, 765; 779: aura educit colores, * Cat. 64, 90.—
    5.
    In vulg. lang., to drink off, toss off, Plaut. Stich. 5, 5, 18; 5, 6, 1.—With a punning allusion to the signif. 4. b. a, Plaut. Am. 1, 1, 274.—
    B.
    Since the Aug. period.
    1.
    Of motion in an upward direction (cf. effero and erigo), to draw up, to raise:

    (Ortygia me) superas eduxit sub auras,

    Ov. M. 5, 641; 3, 113; cf.

    trop.: (Pindarus) vires animumque moresque aureos educit in astra,

    Hor. C. 4, 2, 23 (cf.:

    sustulit in astra,

    Cic. Att. 2, 25).—
    b.
    With the accessory idea of making, to rear, erect, build up:

    turrim summis sub astra Eductam tectis,

    Verg. A. 2, 461; cf.:

    aram sepulcri caelo,

    id. ib. 6, 178; imitated by Sil. 15, 388:

    molem caelo,

    Verg. A. 2, 186:

    turres altius,

    Tac. A. 12, 16; id. H. 4, 30:

    pyramides instar montium,

    id. A. 2, 61:

    moenia caminis Cyclopum,

    Verg. A. 6, 630; cf.:

    moles quam eductam in Rhenum retulimus,

    Tac. H. 5, 18.—
    2.
    Of time, to pass, spend (cf. duco, II. B. 3. b.):

    pios annos,

    Prop. 2, 9, 47:

    insomnem noctem ludo,

    Stat. Th. 2, 74:

    somnos sub hiberno caelo,

    Sil. 11, 405:

    nimbos luxu,

    Val. Fl. 2, 371.
    2.
    ēdŭco, āvi, ātum, 1, v. a. [1. educo, II. A. 4. b.], to bring up a child physically or mentally, to rear, to educate (very freq. and class.): educit obstetrix, educat nutrix, instituit paedagogus, docet magister, Varr. ap. Non. 447, 33 (but this distinction is not strictly observed; see the foll. and 1. educo, II. A. 4. b.).
    I.
    Prop.:

    hera educavit (puellam) magna industria,

    Plaut. Cas. prol. 44 sq.:

    Athenis natus altusque educatusque Atticis,

    id. Rud. 3, 4, 36:

    bene pudiceque educatu'st usque ad adolescentiam,

    id. Capt. 5, 3, 16 et saep.; cf. id. Men. 5, 5, 7; id. Trin. 2, 4, 111 al.; Att. ap. Non. 422, 14; Ter. Eun. 1, 2, 37; id. Ad. 3, 4, 49; Cic. Lael. 20, 75; id. Rep. 2, 21; id. de Or. 1, 31; Ov. F. 6, 487; id. M. 3, 314; Vulg. Psa. 22, 2. —
    II.
    Transf., to bring up, rear, foster, train, educate:

    neque enim hac nos patria lege genuit aut educavit, ut, etc.,

    Cic. Rep. 1, 4; id. Or. 13 fin.; cf.:

    ars dicendi ea, quae sunt orta jam in nobis et procreata, educat atque confirmat,

    id. de Or. 2, 87, 356:

    in his (scholis) educatur orator,

    Quint. 9, 2, 81:

    oratorem, id. prooem. § 5: illos in disciplina,

    Vulg. Ephes. 6, 4.—
    B.
    Poet. and in post-Aug. prose, of plants or animals, to nourish, support, produce:

    quod pontus, quod terra, quod educat aër Poscit,

    Ov. M. 8, 832; cf. id. Pont. 1, 10, 9:

    vitis mitem uvam,

    Cat. 62, 50:

    pomum, non uvas (ager),

    Ov. Pont. 1, 3, 51:

    herbas (humus),

    id. M. 15, 97:

    Caecuba,

    Plin. 16, 37, 67, § 173:

    florem (imber),

    Cat. 62, 41 al.:

    lepores, apros,

    Hor. Ep. 1, 15, 22.—
    C.
    To possess, hold (cf. nutrire = trephein), Verg. Cul. 13.

    Lewis & Short latin dictionary > educo

  • 10 flagito

    flāgĭto, āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. flagitarier, Plaut. Men. prol. 48), v. freq. a. [from the root bherag-; Sanscr. bhraj-, to roast; Zend. berja, earnest longing; cf. Gr. phrugô; Lat. frīgĕre, frictum, Fick, Vergl. Wört. p. 141 sq.; cf. Gr. phlegô; Lat. flagrare, etc., Corss. Ausspr. 1, 398; Doed. Syn. 2, p. 143), to demand any thing fiercely or violently, to entreat, solicit a thing; or, with a personal object, to press earnestly, importune, dun a person for any thing (qs. flagranter posco, exigo, rogo; cf. also: postulo, peto, etc.).
    I.
    In gen. (class.); constr., aliquid aliquem; aliquid ( aliquem) ab aliquo or aliquem; with ut or absol.; poet. with an objectclause.
    (α).
    With acc.:

    etiam atque etiam insto atque urgeo, insector, posco, atque adeo flagito crimen,

    Cic. Planc. 19, 48; cf.:

    insector, inquam et flagito testes,

    id. Font. 1, 1; and:

    qui reliquos non desideraret solum, sed etiam posceret et flagitaret,

    id. Verr. 2, 5, 28, § 71:

    ut admoneam te, non ut flagitem: metuo ne te forte flagitent: ego autem mandavi, ut rogarent,

    id. Fam. 9, 8, 1; cf.:

    admonitum venimus te, non flagitatum,

    id. de Or. 3, 5, 17:

    consulis auxilium implorare et flagitare,

    id. Rab. Perd. 3, 9:

    ea, quae tempus et necessitas flagitat,

    id. Phil. 5, 19 fin. —In pass.:

    quia illum clamore vidi flagitarier,

    called for by the public crier, Plaut. Men. prol. 48;

    but, si non dabis, clamore magno et multo flagitabere,

    you shall be importuned, id. Ps. 1, 5, 143; 4, 7, 46:

    ne ejus sceleris in te ipsum quaestio flagitaretur,

    Cic. Vatin. 11, 26: cum stipendium ab legionibus paene seditione factā flagitaretur, when the legions demanded their pay (the ab different from the foll.), Caes. B. C. 1, 87, 3:

    populus desiderio Romuli regem flagitare non destitit,

    Cic. Rep. 2, 12.—With acc. and ab and abl.:

    a te cum tua promissa per litteras flagitabam,

    Cic. Fam. 3, 11, 4:

    mercedem gloriae flagitat ab iis, quorum, etc.,

    id. Tusc. 1, 15, 34:

    quid gravitas, quid altitudo animi... quid artes a te flagitent, tu videbis,

    id. Fam. 4, 13, 4:

    id ex omnibus partibus ab eo flagitabatur,

    Caes. B. G. 1, 71, 1:

    unicum miser abs te filium flagitat,

    Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128:

    siser et ipsum Tiberius princeps nobilitavit flagitans omnibus annis a Germania,

    Plin. 18, 5, 28, § 90.—With two acc.:

    haec sunt illa, quae me ludens Crassus modo flagitabat,

    Cic. de Or. 2, 45, 188; cf. id. Planc. 2, 6:

    quotidie Caesar Aeduos frumentum flagitare,

    Caes. B. G. 1, 16, 1:

    nec potentem amicum Largiora flagito,

    Hor. C. 2, 18, 13.—
    (β).
    With ut:

    semper flagitavi, ut convocaremur,

    Cic. Phil. 5, 11, 30:

    flagitare senatus institit Cornutum, ut, etc.,

    id. Fam. 10, 16, 1:

    flagitabatur ab his quotidie ut, etc.,

    id. Sest. 11, 25.—
    (γ).
    Absol.:

    sed flagitat tabellarius: valebis igitur, etc.,

    presses, id. Fam. 15, 18 fin.:

    causa postulat, non flagitat,

    id. Quint. 3, 13.—
    (δ).
    With inf.:

    (stomachus) pernā magis ac magis hillis Flagitat immorsus refici,

    Hor. S. 2, 4, 61.—
    (ε).
    With acc. and inf.:

    a delatoribus revocanda praemia,

    Suet. Ner. 44; cf. id. Claud. 13; Plin. 34, 8, 19, § 62; 35, 10, 36, § 65.—
    (ζ).
    With interrog. clause:

    quae sint ea numina flagitat,

    Verg. A. 2, 123.—
    II.
    In partic.
    A.
    To summon before court, to accuse:

    compertum pecuniam publicam avertisse ut peculatorem flagitari jussit,

    Tac. H. 1, 53.—
    B.
    In mal. part., to incite to lewdness (ante- and post-class.):

    ancillam alienam,

    Dig. 47, 1, 2:

    juvenem,

    App. M. 8, p. 215: intercutibus stupris flagitatus, Cato ap. Prisc. p. 719 P.; cf.: inter cutem flagitatos dicebant antiqui mares, qui stuprum passi essent, Paul. ex Fest. p. 110, 23 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > flagito

  • 11 voco

    vŏco, āvi, ātum ( inf. vocarier, Plaut. Capt. 5, 4, 27), 1, v. a. and n. [Sanscr. vak-, to say; Gr. root Wep:, in epos, word; eipon, said], to call; to call upon, summon, invoke; to call together, convoke, etc. (cf.: appello, compello).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: (patrem) blandā voce vocabam, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 51 Vahl.):

    quis vocat? quis nominat me?

    Plaut. Curc. 2, 3, 25: He. Vin' vocem huc ad te (patrem)? Ly. Voca, id. Capt. 2, 2, 110:

    Trebonius magnam jumentorum atque hominum multitudinem ex omni provinciā vocat,

    Caes. B. C. 2, 1:

    Dumnorigem ad se vocat,

    id. B. G. 1, 20:

    populum Romanum ad arma,

    id. B. C. 1, 7:

    milites ad concilium classico ad tribunos,

    Liv. 5, 47, 7:

    aliquem in contionem,

    Cic. Ac. 2, 47, 144;

    for which, contionem,

    Tac. A. 1, 29:

    concilium,

    Verg. A. 10, 2; 6, 433; Ov. M. 1, 167:

    patribus vocatis,

    Verg. A. 5, 758:

    ipse vocat pugnas,

    id. ib. 7, 614:

    fertur haec moriens pueris dixisse vocatis,

    Hor. S. 2, 3, 170.— With dat. (post-Aug. and rare):

    populumque ac senatum auxilio vocare,

    Tac. A. 4, 67 fin.; 12, 45.— Absol.:

    in senatum vocare (sc. patres),

    Liv. 23, 32, 3; 36, 21, 7.— Impers.:

    in contionem vocari placuit,

    Liv. 24, 28, 1:

    cum in senatum vocari jussissent,

    id. 2, 55, 10.— Poet.:

    tum cornix plenā pluviam vocat improba voce,

    i. e. announces, Verg. G. 1, 388; so,

    ventos aurasque,

    Lucr. 5, 1086:

    voce vocans Hecaten caeloque Ereboque potentem,

    invoking, Verg. A. 6, 247:

    patrios Voce deos,

    id. A. 4, 680; 12, 638; Tib. 2, 1, 83; Just. 38, 7, 8:

    ventis vocatis,

    Verg. A. 3, 253:

    numina magna,

    id. ib. 3, 264;

    12, 181: auxilio deos,

    id. ib. 5, 686:

    divos in vota,

    id. ib. 5, 234;

    7, 471: vos (deos) in verba,

    as witnesses, Ov. F. 5, 527:

    quem vocet divum populus,

    Hor. C. 1, 2, 25; cf. id. ib. 1, 14, 10; 1, 30, 2; 3, 22, 3; id. Epod. 5, 5:

    votis imbrem,

    to call down, Verg. G. 1, 157.— Poet. with inf.:

    hic (Charon) levare functum Pauperem laboribus Vocatus atque non vocatus audit,

    Hor. C. 2, 18, 40.—
    B.
    In partic.
    1.
    To cite, summon into court, before a magistrate (syn. cito):

    in jus vocas: sequitur,

    Cic. Quint. 19, 61: tribuni etiam consulem in rostra vocari jusserunt, Varr. ap. Gell. 13, 12, 6.—
    2.
    To bid, invite one as a guest, to dinner, etc. (syn. invito): Pa. Solus cenabo domi? Ge. Non enim solus:

    me vocato,

    Plaut. Stich. 4, 2, 20:

    si quis esum me vocat,

    id. ib. 1, 3, 28:

    aliquem ad cenam,

    Ter. And. 2, 6, 22; Cic. Att. 6, 3, 9:

    vulgo ad prandium,

    id. Mur. 34, 72:

    domum suam istum non fere quisquam vocabat,

    id. Rosc. Am. 18, 52:

    nos parasiti, quos numquam quisquam neque vocat neque invocat,

    Plaut. Capt. 1, 1, 7:

    convivam,

    id. As. 4, 1, 23:

    spatium apparandis nuptiis, vocandi, sacrificandi dabitur paululum,

    Ter. Phorm. 4, 4, 21: Ge. Cenabis apud me. Ep. Vocata est opera nunc quidem, i. e. I have been already invited, I have an engagement, Plaut. Stich. 3, 2, 18; so,

    too, bene vocas! verum vocata res est,

    id. Curc. 4, 4, 7: bene vocas;

    tum gratia'st,

    id. Men. 2, 3, 36 Brix ad loc.—
    3.
    In gen., to call, invite, exhort, summon, urge, stimulate, etc.:

    quod me ad vitam vocas,

    Cic. Att. 3, 7, 2:

    haec nisi vides expediri, quam in spem me vocas?

    id. ib. 3, 15, 6: quarum rerum spe ad laudem me vocasti, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 7, 2.—
    b.
    Of inanimate or abstract subjects, to invite, call, summon, incite, arouse: quo cujusque cibus vocat atque invitat aventes, Lucr. 5, 524:

    lenis crepitans vocat Auster in altum,

    Verg. A. 3, 70; cf.:

    quāque vo. cant fluctus,

    Ov. R. Am. 532:

    Carthaginienses fessos nox imberque ad necessariam quietem vocabat,

    Liv. 28, 15, 12:

    me ad studium (feriae),

    Phaedr. 3, prol. 9:

    quocumque vocasset defectionis ab Romanis spes,

    Liv. 24, 36, 9; cf.: arrogantiā offensas vo care, to provoke or excite hostility, Tac. H. 4, 80.— Pass.:

    cum ipso anni tempore ad gerendum bellum vocaretur,

    Caes. B. G. 7, 32. — Poet., with inf.:

    sedare sitim fluvii fontesque vocabant,

    Lucr. 5, 945.—
    4.
    To challenge:

    centuriones... nutu vocibusque hostes, si introire vellent, vocare coeperunt,

    Caes. B. G. 5, 43:

    cum hinc Aetoli, haud dubie hostes, vocarent ad bellum,

    Liv. 34, 43, 5:

    vocare hostem et vulnera mereri,

    Tac. G. 14; Verg. G. 3, 194; 4, 76; id. A. 11, 375; 11, 442; Sil. 14, 199; Stat. Th. 6, 747; cf. Verg. A. 6, 172; 4, 223 Heyne ad loc.—
    5.
    To call by name, to name, denominate (freq. and class.; syn. nomino): certabant urbem Romam Remoramne vocarent, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48. 107 (Ann. v. 85 Vahl.): quem Graeci vocant Aërem, id. ap. Varr. L. L. 5, § 65 Müll. (Epicharm. v. 8 Vahl.):

    cum penes unum est omnium summa rerum, regen illum unum vocamus,

    Cic. Rep. 1, 26, 42: comprehensio, quam katalêpsin illi vocant, id. Ac. 2, 6, 17:

    urbem ex Antiochi patris nomine Antiochiam vocavit,

    Just. 15, 4, 8:

    ad Spelaeum, quod vocant, biduum moratus,

    Liv. 45, 33, 8:

    me miserum vocares,

    Hor. Ep. 1, 7, 92:

    non possidentem multa vocaveris Recte beatum,

    id. C. 4, 9, 45.— With de, to call after, to name after:

    lapis, quem Magneta vocant patrio de nomine Graeci,

    Lucr. 6, 908:

    patrioque vocant de nomine mensem,

    Ov. F. 3, 77.— Pass.:

    ego vocor Lyconides,

    Plaut. Aul. 4, 10, 49: De. Quī vocare? Ge. Geta, Ter. Ad. 5, 6, 3:

    jam lepidus vocor,

    id. ib. 5, 7, 13; id. Eun. 2, 2, 33:

    a se visum esse in eo colle Romulum, qui nunc Quirinalis vocatur... se deum esse et Quirinum vocari,

    Cic. Rep. 2, 10, 20:

    syllaba longa brevi subjecta vocatur iambus,

    Hor. A. P. 251:

    patiens vocari Caesaris ultor,

    id. C. 1, 2, 43:

    sive tu Lucina probas vocari,

    id. C. S. 15.—With de, to be named for, etc.:

    Taurini vocantur de fluvio qui propter fuit,

    Cat. Orig. 3, fr. 1:

    ludi, qui de nomine Augusti fastis additi, Augustales vocarentur,

    Tac. A. 1, 15.—
    6.
    In eccl. Lat., to call to a knowledge of the gospel, Vulg. 1 Cor. 1, 2; id. Gal. 1, 6; id. 1 Thess. 2, 12.—
    II.
    Transf., to call, i. e. to bring, draw, put, set, place in some position or condition:

    ne me apud milites in invidiam voces,

    Cic. Phil. 2, 24, 59:

    aliquem in odium aut invidiam,

    id. Off. 1, 25, 86:

    cujusdam familia in suspitionem est vocata conjurationis,

    id. Verr. 2, 5, 4, § 10:

    aliquem in luctum,

    id. Att. 3, 7, 2:

    in partem (hereditatis) mulieres vocatae sunt,

    succeeded to a share, id. Caecin. 4, 12; so,

    aliquem in partem curarum,

    Tac. A. 1, 11:

    in portionem muneris,

    Just. 5, 2, 9:

    me ad Democritum vocas,

    to refer, Cic. Ac. 2, 18, 56.—With inanimate or abstract objects:

    ex eā die ad hanc diem quae fecisti, in judicium voco,

    I call to account, Cic. Verr. 2, 1, 12, § 34; so,

    aliquid in judicium,

    id. de Or. 1, 57, 241; id. Balb. 28, 64 al.:

    singula verba sub judicium,

    Ov. P. 1, 5, 20:

    ad calculos vocare amicitiam,

    Cic. Lael. 16, 58; Liv. 5, 4, 7; Plin. Pan. 38, 3:

    nulla fere potest res in dicendi disceptationem aut controversium vocari, quae, etc.,

    Cic. de Or. 2, 72, 291:

    aliquid in dubium,

    id. Inv. 2, 28, 84:

    templa deorum immortalium, tecta urbis, vitam omnium civium, Italiam denique totam ad exitium et vastitatem vocas,

    bring to destruction, reduce to ruin, destroy, id. Cat. 1, 5, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > voco

  • 12 citō

        citō āvī, ātus, āre, intens.    [cieo], to put in quick motion, rouse, excite, only in P. perf.; see citatus.—To urge, call, summon: patres in curiam citari, L.: centuriatim populum, L.: iudices: citari nominatim unum ex iis, etc. (for enrolment), L.— In law, to call, summon: citat reum: citat accusatorem... citatus accusator non respondit: omnes abs te rei capitis citantur.—To call to witness, call upon, appeal to: quos ego testīs citaturus fui, L.: numina, O. — Fig., to call forth, excite: motus (animi) opinione citetur. — To appeal to, quote, cite: quamvis citetur Salamis testis victoriae: quos (libros) auctores, L.—To mention by name, name, mention, proclaim, announce: Graeci, qui hoc anapaesto citantur: victorem Olympiae citari, N.: paeanem, to reiterate: io Bacche, call out, H.: citarier ad suum munus, invoked, Ct.
    * * *
    I
    citare, citavi, citatus V TRANS
    urge on, encourage; promote, excite; summon; set in motion; move (bowels); cite
    II
    citius, citissime ADV
    quickly/fast/speedily, with speed; soon, before long; readily; easily

    Latin-English dictionary > citō

  • 13 ob

    ŏb (old form obs, v. III.), prep. with acc. (in late Lat. also with the abl.:

    OB PERPETVO EIVS ERGA SE AMORE,

    Inscr. Orell. 106) [Osc. op; kindr. with Sanscr. api; Gr. epi].
    I.
    Lit.
    A.
    With verbs of motion, towards, to (only ante-class.): IS TERTHS DIEBVS OB PORTVM OBVAGVLATVM ITO, let him go before his house to summon him, Fragm. XII. Tab. ap. Paul. ex Fest. s. v. portum, p. 233 Müll.: ob Romam legiones ducere, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 179 Müll. (Ann. v. 295 Vahl.); cf.:

    ob Troiam duxit,

    id. ib. p. 178 Müll. (Incert. libr. v. 5 Vahl.): cujus ob os Grai ora obvertebant sua, Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 18, 39; and ap. Cic. Fam. 9, 26, 2 (Trag. Rel. p. 211 Rib.).—
    B.
    With verbs of rest, about, before, in front of, over (in Cic.):

    follem sibi obstringit ob gulam,

    Plaut. Aul. 2, 4, 23:

    lanam ob oculum habere,

    id. Mil. 5, 37:

    ob oculos mihi caliginem obstitisse,

    before my eyes, id. ib. 2, 4, 51:

    mors ob oculos saepe versata est,

    Cic. Rab. Post. 14, 39; id. Sest. 21, 47:

    ignis qui est ob os offusus,

    id. Univ. 14.—
    II.
    Transf., to indicate the object or cause, on account of, for, because of, by reason of, etc.
    A.
    In gen. (freq. and class.):

    etiam ob stultitiam tuam te tueris?

    do you still defend yourself with regard to your folly? Plaut. Trin. 3, 2, 82:

    pretium ob stultitiam fero,

    Ter. And. 3, 5, 4; id. Phorm. 2, 3, 23:

    ob eam rem iratus,

    on that account, Plaut. Bacch. 4, 4, 33:

    neu quid ob eam rem succenseat,

    id. ib. 4, 4, 39; Ter. Ad. 5, 6, 7: Mi. Ob eam rem? De. Ob eam, id. ib. 5. 9, 20:

    ob rem nullam,

    id. Hec. 5, 3, 2:

    hanc Epicurus rationem induxit ob eam rem, quod veritus est, ne, etc.,

    Cic. Fat. 10, 23:

    ob eam causam, quod, etc.,

    id. Rep. 1, 7, 12: quam ob causam venerant, id. de Or. 1, 7, 26:

    non solum ob eam causam fieri volui, quod, etc.,

    id. Rep. 1, 21, 34:

    ob hanc causam, quod,

    id. ib. 2, 1, 3:

    nec ob aliam causam ullam, etc.,

    id. Lael. 20, 74:

    ob meas injurias,

    Ter. Heaut. 1, 1, 85; cf.:

    quodnam ob facinus?

    id. ib. 5, 2, 3: ob peccatum hoc. id. ib. v. 37:

    ob malefacta haec,

    id. Ad. 2, 1, 46:

    ob illam injuriam,

    Cic. Rep. 2, 25, 46:

    ob aliquod emolumentum suum,

    id. Font. 8, 17: (eum) ac Troiam misi ob defendendam Graeciam, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 13, 28 (Trag. v. 362 Vahl.):

    ob rem judicandam pecuniam adcipere,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § 78; id. Att. 1, 17, 8; id. Mur. 1, 1; id. Verr. 2, 2, 48, § 119; Sall. J. 89, 2; Quint. 5, 10, 87:

    nec meliores ob eam scientiam nec beatiores esse possumus,

    on account of, for that knowledge, Cic. Rep. 1, 19, 32:

    ob eam (amicitiam) summā fide servatam,

    id. Lael. 7, 25:

    is igitur dicitur ab Amulio ob labefactandi regni timorem, ad Tiberim exponi jussus esse,

    id. Rep. 2, 2, 4:

    unius ob iram Prodimur,

    Verg. A. 1, 251; cf.:

    saevae memorem Junonis ob iram,

    id. ib. 1, 4; cf.

    also: aut ob avaritiam aut miserā ambitione laborat,

    Hor. S. 1, 4, 26:

    barbarus eum quidam palam ob iram interfecti ab eo domini obtruncat,

    Liv. 21, 2, 6:

    non noxā neque ob metum,

    Tac. H. 2, 49:

    Germanicum mortem ob rem publicam obiisse,

    for the republic, id. A. 2, 83:

    cum quibus ob rem pecuniariam disceptabat,

    id. ib. 6, 5.—
    B.
    In partic.
    1.
    In consideration of, in return for, instead of (mostly ante-class.):

    ob asinos ferre argentum,

    Plaut. As. 2, 2, 80; id. Ep. 5, 2, 38:

    quin arrhabonem a me accepisti ob mulierem?

    id. Rud. 3, 6, 23:

    ager oppositus est pignori Ob decem minas,

    Ter. Phorm. 4, 3, 56: talentum magnum ob unam fabulam datum esse, C. Gracch. ap. Gell. 11, 10 fin.:

    pecuniam ob absolvendum accipere,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § 78:

    pecuniam ob delicta dare,

    Tac. A. 14, 14.—
    2.
    Ob rem, like ex re (opp. frustra), to the purpose, with advantage, profitably, usefully (very rare): An. Non pudet Vanitatis? Do. Minime, dum ob rem, Ter Phorm. 3, 2, 41:

    verum id frustra an ob rem faciam, in vostrā manu situm est,

    Sall. J. 31, 5.—
    3.
    Ob industriam, on purpose, intentionally, Plaut. Cas. 4, 3, 6; 2, 3, 58 (id. ib. 2, 3, 60, de industriā); cf. id. Men. 1, 2, 14.—
    4.
    Quam ob rem, also written in one word, quamobrem, on which account, wherefore, therefore, hence, accordingly; a very freq. particle of transition, esp. in Cic.:

    quam ob rem id primum videamus, quatenus, etc.,

    Cic. Lael. 11, 36:

    quam ob rem utrique nostrūm gratum admodum feceris,

    id. ib. 4, 16; 2, 10; 3, 12; 4, 15; id. Rep. 1, 5, 9; 1, 19, 32 et saep.—
    5.
    Ob id, ob hoc, ob haec, ob ea, ob quae, on that account, therefore (not ante-Aug.).
    a.
    Ob id:

    ignaris hostibus et ob id quietis,

    Liv. 25, 35; 28, 2; Tac. A. 2, 66; 3, 75; 13, 5:

    ob id ipsum,

    Curt. 4, 16, 23.—
    b.
    Ob hoc:

    ob hoc cum omnia neglecta apud hostes essent,

    Liv. 25, 37; Sen. Q. N. 7, 14, 4; Col. 7, 3, 21; cf.:

    ob hoc miserior,

    Sen. Ep. 98, 5. —
    c.
    Ob haec:

    ob haec cum legatos mitti placuisset,

    Liv. 8, 23; 21, 50; 38, 34; Cels. 1 praef.—
    d.
    Ob ea:

    ob ea consul Albinus senatum de foedere consulebat,

    Sall. J. 39, 2.—
    e.
    Ob quae:

    ob quae posterum diem reus petivit,

    Tac. A. 2, 30 fin.; Suet. Ner. 13.—
    III.
    In composition, the b of ob remains unchanged before vowels and most consonants; only before p, f, c, g, is assimilation more common: oppeto, offero, occido, ogganio, etc.—An ancient form obs, analogous to abs, is implied in obs-olesco and os-tendo.—In signification, that of direction towards, or of existence at or before a thing is predominant, although it likewise gives to the simple verb the accessory notion of against: obicere, opponere, obrogare.

    Lewis & Short latin dictionary > ob

  • 14 obs

    ŏb (old form obs, v. III.), prep. with acc. (in late Lat. also with the abl.:

    OB PERPETVO EIVS ERGA SE AMORE,

    Inscr. Orell. 106) [Osc. op; kindr. with Sanscr. api; Gr. epi].
    I.
    Lit.
    A.
    With verbs of motion, towards, to (only ante-class.): IS TERTHS DIEBVS OB PORTVM OBVAGVLATVM ITO, let him go before his house to summon him, Fragm. XII. Tab. ap. Paul. ex Fest. s. v. portum, p. 233 Müll.: ob Romam legiones ducere, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 179 Müll. (Ann. v. 295 Vahl.); cf.:

    ob Troiam duxit,

    id. ib. p. 178 Müll. (Incert. libr. v. 5 Vahl.): cujus ob os Grai ora obvertebant sua, Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 18, 39; and ap. Cic. Fam. 9, 26, 2 (Trag. Rel. p. 211 Rib.).—
    B.
    With verbs of rest, about, before, in front of, over (in Cic.):

    follem sibi obstringit ob gulam,

    Plaut. Aul. 2, 4, 23:

    lanam ob oculum habere,

    id. Mil. 5, 37:

    ob oculos mihi caliginem obstitisse,

    before my eyes, id. ib. 2, 4, 51:

    mors ob oculos saepe versata est,

    Cic. Rab. Post. 14, 39; id. Sest. 21, 47:

    ignis qui est ob os offusus,

    id. Univ. 14.—
    II.
    Transf., to indicate the object or cause, on account of, for, because of, by reason of, etc.
    A.
    In gen. (freq. and class.):

    etiam ob stultitiam tuam te tueris?

    do you still defend yourself with regard to your folly? Plaut. Trin. 3, 2, 82:

    pretium ob stultitiam fero,

    Ter. And. 3, 5, 4; id. Phorm. 2, 3, 23:

    ob eam rem iratus,

    on that account, Plaut. Bacch. 4, 4, 33:

    neu quid ob eam rem succenseat,

    id. ib. 4, 4, 39; Ter. Ad. 5, 6, 7: Mi. Ob eam rem? De. Ob eam, id. ib. 5. 9, 20:

    ob rem nullam,

    id. Hec. 5, 3, 2:

    hanc Epicurus rationem induxit ob eam rem, quod veritus est, ne, etc.,

    Cic. Fat. 10, 23:

    ob eam causam, quod, etc.,

    id. Rep. 1, 7, 12: quam ob causam venerant, id. de Or. 1, 7, 26:

    non solum ob eam causam fieri volui, quod, etc.,

    id. Rep. 1, 21, 34:

    ob hanc causam, quod,

    id. ib. 2, 1, 3:

    nec ob aliam causam ullam, etc.,

    id. Lael. 20, 74:

    ob meas injurias,

    Ter. Heaut. 1, 1, 85; cf.:

    quodnam ob facinus?

    id. ib. 5, 2, 3: ob peccatum hoc. id. ib. v. 37:

    ob malefacta haec,

    id. Ad. 2, 1, 46:

    ob illam injuriam,

    Cic. Rep. 2, 25, 46:

    ob aliquod emolumentum suum,

    id. Font. 8, 17: (eum) ac Troiam misi ob defendendam Graeciam, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 13, 28 (Trag. v. 362 Vahl.):

    ob rem judicandam pecuniam adcipere,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § 78; id. Att. 1, 17, 8; id. Mur. 1, 1; id. Verr. 2, 2, 48, § 119; Sall. J. 89, 2; Quint. 5, 10, 87:

    nec meliores ob eam scientiam nec beatiores esse possumus,

    on account of, for that knowledge, Cic. Rep. 1, 19, 32:

    ob eam (amicitiam) summā fide servatam,

    id. Lael. 7, 25:

    is igitur dicitur ab Amulio ob labefactandi regni timorem, ad Tiberim exponi jussus esse,

    id. Rep. 2, 2, 4:

    unius ob iram Prodimur,

    Verg. A. 1, 251; cf.:

    saevae memorem Junonis ob iram,

    id. ib. 1, 4; cf.

    also: aut ob avaritiam aut miserā ambitione laborat,

    Hor. S. 1, 4, 26:

    barbarus eum quidam palam ob iram interfecti ab eo domini obtruncat,

    Liv. 21, 2, 6:

    non noxā neque ob metum,

    Tac. H. 2, 49:

    Germanicum mortem ob rem publicam obiisse,

    for the republic, id. A. 2, 83:

    cum quibus ob rem pecuniariam disceptabat,

    id. ib. 6, 5.—
    B.
    In partic.
    1.
    In consideration of, in return for, instead of (mostly ante-class.):

    ob asinos ferre argentum,

    Plaut. As. 2, 2, 80; id. Ep. 5, 2, 38:

    quin arrhabonem a me accepisti ob mulierem?

    id. Rud. 3, 6, 23:

    ager oppositus est pignori Ob decem minas,

    Ter. Phorm. 4, 3, 56: talentum magnum ob unam fabulam datum esse, C. Gracch. ap. Gell. 11, 10 fin.:

    pecuniam ob absolvendum accipere,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § 78:

    pecuniam ob delicta dare,

    Tac. A. 14, 14.—
    2.
    Ob rem, like ex re (opp. frustra), to the purpose, with advantage, profitably, usefully (very rare): An. Non pudet Vanitatis? Do. Minime, dum ob rem, Ter Phorm. 3, 2, 41:

    verum id frustra an ob rem faciam, in vostrā manu situm est,

    Sall. J. 31, 5.—
    3.
    Ob industriam, on purpose, intentionally, Plaut. Cas. 4, 3, 6; 2, 3, 58 (id. ib. 2, 3, 60, de industriā); cf. id. Men. 1, 2, 14.—
    4.
    Quam ob rem, also written in one word, quamobrem, on which account, wherefore, therefore, hence, accordingly; a very freq. particle of transition, esp. in Cic.:

    quam ob rem id primum videamus, quatenus, etc.,

    Cic. Lael. 11, 36:

    quam ob rem utrique nostrūm gratum admodum feceris,

    id. ib. 4, 16; 2, 10; 3, 12; 4, 15; id. Rep. 1, 5, 9; 1, 19, 32 et saep.—
    5.
    Ob id, ob hoc, ob haec, ob ea, ob quae, on that account, therefore (not ante-Aug.).
    a.
    Ob id:

    ignaris hostibus et ob id quietis,

    Liv. 25, 35; 28, 2; Tac. A. 2, 66; 3, 75; 13, 5:

    ob id ipsum,

    Curt. 4, 16, 23.—
    b.
    Ob hoc:

    ob hoc cum omnia neglecta apud hostes essent,

    Liv. 25, 37; Sen. Q. N. 7, 14, 4; Col. 7, 3, 21; cf.:

    ob hoc miserior,

    Sen. Ep. 98, 5. —
    c.
    Ob haec:

    ob haec cum legatos mitti placuisset,

    Liv. 8, 23; 21, 50; 38, 34; Cels. 1 praef.—
    d.
    Ob ea:

    ob ea consul Albinus senatum de foedere consulebat,

    Sall. J. 39, 2.—
    e.
    Ob quae:

    ob quae posterum diem reus petivit,

    Tac. A. 2, 30 fin.; Suet. Ner. 13.—
    III.
    In composition, the b of ob remains unchanged before vowels and most consonants; only before p, f, c, g, is assimilation more common: oppeto, offero, occido, ogganio, etc.—An ancient form obs, analogous to abs, is implied in obs-olesco and os-tendo.—In signification, that of direction towards, or of existence at or before a thing is predominant, although it likewise gives to the simple verb the accessory notion of against: obicere, opponere, obrogare.

    Lewis & Short latin dictionary > obs

  • 15 arcessō or colloq. accersō

       arcessō or colloq. accersō īvī, ītus, ere (pass. sometimes arcessīrī), intens.    [accedo], to cause to come, call, send for, invite, summon, fetch: ab aratro arcessebantur: sacra ab exteris nationibus arcessita: ex continenti accersi, Cs.: Gabinium, S.: Agrippam ad se arcessi iussit, N.: placere patrem arcessiri, L.: Ityn huc, O.: Si melius quid (vini) habes, arcesse, order it brought, H.—Fig.: (quies) molli strato arcessita, invited, L.—Esp. in law, to summon, arraign before a court, accuse, prosecute: hunc hoc iudicio: alquos eodem crimine in periculum capitis: alqm capitis: pecuniae captae, S.—Meton., of time: iustum pugnae tempus, to anticipate, V. — Of mental objects, to bring, fetch, seek, derive: ex medio res, H.: arcessitum dictum, far-fetched.

    Latin-English dictionary > arcessō or colloq. accersō

  • 16 arcesso

    arcesso (and accerso), īvi, ītum, 3, v. a. ( inf. arcessire and arcessiri, like lacessiri instead of lacessi, freq. and in the best class. writers, though the MSS. and editt. vary very much; cf. Struve, p. 198.—The form accerso, used freq. by Sall., has been unjustly repudiated; cf. Doed. Syn. III. p. 281 sq.; Kritz ad Sall. C. 40, 6, and the grammarians cited by both;

    Dietsch,

    Sall. II. p. 145; Rib. prol. in Verg. p. 388) [causat. from accedo; cf. incesso from incedo; ar = ad].
    I.
    Lit., to cause any one to come, to call, send for, invite, summon, fetch (while accio designates merely the calling, without indicating the coming of the person called, Doed. Syn. III. p. 283).
    A.
    In gen.:

    aliquem ad aliquem,

    Plaut. Cas. 3, 2, 1:

    Blepharonem arcessat, qui nobiscum prandeat,

    id. Am. 3, 2, 70:

    quaeso, hominem ut jubeas arcessi,

    id. Capt. 5, 1, 29; so id. Bacch. 2, 3, 120; 4, 6, 26; id. Truc. 1, 2, 28; so,

    arcessiturus,

    id. Cas. 3, 2, 23; 3, 4, 11:

    arcessitum,

    id. Rud. 4, 4, 12:

    jussit me ad se accersier,

    Ter. Eun. 3, 3, 4 Bentl., where Fleck. reads arcessier:

    obstetricem arcesse,

    id. Ad. 3, 2, 56; so id. ib. 5, 7, 6; and id. Eun. 3, 5, 44 al.:

    cum ab aratro arcessebantur, qui consules fierent,

    Cic. Rosc. Am. 18:

    sacra ab exteris nationibus ascita atque arcessita,

    id. Verr. 2, 4, 51 fin.; so id. ib. 5, 18:

    ejus librum arcessivi,

    id. Att. 16, 11:

    ex continenti alios (fabros) accersi jubet,

    Caes. B. G. 5, 11 Dinter:

    Gabinium accersit,

    Sall. C. 40, 6; so id. ib. 52, 24;

    60, 4: cunctos senatorii ordinis accersiri jubet,

    id. J. 62, 4; so id. ib. 113, 4:

    Agrippam ad se arcessi jussit,

    Nep. Att. 21, 4:

    Pisonem arcessi jubet,

    Tac. H. 1, 14 al.:

    placere patrem arcessiri,

    Liv. 3, 45:

    aliquem ab Epidauro Romam arcessendum,

    id. 10, 47:

    Ityn huc arcessite,

    Ov. M. 6, 652; so id. ib. 15, 640; Hor. S. 2, 3, 261:

    sin melius quid (sc. vini) habes, arcesse,

    order it, let it be brought, id. Ep. 1, 5, 6 al. — Trop.:

    Illic homo a me sibi malam rem arcessit jumento suo, prov.,

    this man brings misfortunes upon his own head, Plaut. Am. 1, 1, 171:

    quies molli strato arcessita,

    Liv. 21, 4; so,

    somnum medicamentis,

    Cels. 3, 18:

    gloriam ex periculo,

    Curt. 8, 13 fin. al.—
    B.
    Esp. in judic. lang., to summon, arraign one, before a court of justice; hence, in gen., to accuse, inform against; constr. aliquem alicujus rei:

    ut hunc hoc judicio arcesseret,

    Cic. Fl. 6; so id. Rab. Perd. 9:

    ne quem umquam innocentem judicio capitis arcessas,

    to accuse of a capital crime, id. Off. 2, 14, 51:

    aliquem capitis,

    id. Deiot. 11:

    pecuniae captae,

    Sall. J. 32, 1:

    majestatis,

    Tac. A. 2, 50:

    tumultus hostilis,

    id. ib. 4, 29:

    veneni crimine,

    Suet. Tib. 53; also absol.:

    arcessiri statim ac mori jussus est,

    id. Claud. 37.— Trop.: inscitiae, Nigid. ap Gell. 19, 14. —
    II.
    Transf. to mental objects, to bring, fetch, seek, or derive a subject, thought, quality, etc.:

    a capite quod velimus,

    Cic. de Or. 2, 27, 117; so id. Top. 9:

    translationes orationi splendoris aliquid arcessunt,

    id. de Or. 3, 38, 156:

    ex medio res arcessere,

    Hor. Ep. 2, 1, 168:

    longe arcessere fabulas coepi,

    to fetch from far, Petr. 37.—Hence, arcessitus (in opp. to that which comes of itself, and is therefore natural), far-fetched, forced, unnatural (syn. durus):

    cavendum est, ne arcessitum dictum putetur,

    that an expression may not appear forced, far-fetched, Cic. de Or. 2, 63, 256:

    frigidi et arcessiti joci,

    Suet. Claud. 21:

    in Lysiā nihil est inane, nihil arcessitum,

    Quint. 10, 1, 78; cf. id. 2, 4, 3; 9, 3, 74; 12, 10, 40 al.

    Lewis & Short latin dictionary > arcesso

  • 17 antestor

        antestor ātus, ārī, dep.    [an- (for ambi-) + testor], in law, to call as a witness, summon to testify (the summoner said, licet antestari? the summoned offered his ear to be touched): Licet antestari? Ego vero Oppono auriculam, H.—In gen., to call to witness, invoke: te.
    * * *
    antestari, antestatus sum V DEP

    Latin-English dictionary > antestor

  • 18 postulō

        postulō āvī, ātus, āre    [PREC-], to ask, demand, claim, require, request, desire: incipiunt postulare, minari: nemo inventus est tam impudens qui postularet ut venderet: postulavere plerique, ut proponeret, etc., S.: suom ius postulat, T.: fidem publicam: ad senatum venire auxilium postulatum, Cs.: noctem sibi ad deliberandum: postulatur a te iam diu historia: quod principes civitatum a me postulassent: postulatum est, ut Bibuli sententia divideretur: legatos mittit postulatum, ne, etc., S.: qui postularent, eos sibi dederent, Cs.: postulo, Appi, consideres, quo progrediare, L.: a senatu de foedere: me ducere istis dictis postulas? expect, T.: quod de argento posse postulem me fallere (eum), i. e. undertake to deceive him, T.: qui adire senatum non postulassent, asked an audience, L.: ante quam bona possideri postularentur, were claimed: hic postulat se Romae absolvi, qui, etc., expects: haec cum praetorem postulabas, of the praetor: qui postulat deus credi, Cu. — To summon, arraign before a court, prosecute, accuse, impeach: Gabinium tres adhuc factiones postulant: alqm de ambitu: alqm maiestatis, Ta.: delationem nominis, i. e. ask leave to prosecute: servos in quaestionem, ask that the slaves be examined under torture: quaestionem, the appointment of a special tribunal, L.—Of price, to demand, ask: Accipe victori populus quod postulat aurum, Iu.—Of things, to make necessary, require, demand, call for: Nunc hic dies alios mores postulat, T.: ut temporis exiguitas postulabat, Cs.: mittor, quo postulat usus, O.: res postulare videtur alqd exponere, S.
    * * *
    postulare, postulavi, postulatus V
    demand, claim; require; ask/pray for

    Latin-English dictionary > postulō

  • 19 prō-vocō

        prō-vocō āvī, ātus, āre,    to call forth, call out, summon: Pamphilam cantatum, T.: ad se Simonidem, Ph.: <*>oseo ore diem, O.—To call out, challenge, invite: (Aiacem) ad pugnam: provocatus haec spolia ex hoste caeso porto, L.: in provocantem hostem pugnare, L.—To go before a higher tribunal, appeal, make an appeal: de maiestate ad populum: ab omni iudicio poenāque provocari licere.—Fig., to excite, stimulate, exasperate, stir up, rouse: maledictis me: beneficio provocati: sermonibus, Cs.: munificentiā nostrā plebem, L.: bellum, Ta.

    Latin-English dictionary > prō-vocō

  • 20 compello

    1.
    com-pello ( conp-), pŭli, pulsum, 3, v. a., to drive together to a place, to collect, assemble (opp. expello, Cic. Pis. 7, 16;

    to dispellere,

    Plaut. As. 3, 3, 149;

    and to aspellere,

    id. Trin. 3, 2, 46; class.).
    I.
    Lit. of herds, flocks:

    tum compellendum (agnos) in gregem ovium,

    Varr. R. R. 2, 2, 18:

    armentum in speluncam,

    Liv. 1, 7, 5; cf.:

    pecoris vim ingentem in saltum avium,

    id. 9, 31, 7:

    greges in unum,

    Verg. E. 7, 2:

    pecus totius provinciae,

    Cic. Pis. 36, 87: haedorum gregem hibisco ( poet. for ad hibiscum), Verg. E. 2, 30.—Also of other objects:

    primordia,

    Lucr. 2, 564:

    homines unum in locum,

    Cic. Inv. 1, 2, 2:

    naves (hostium) in portum,

    Caes. B. C. 1, 58 fin.:

    hostes intra oppida murosque,

    id. B. G. 7, 65; so of the driving or forcing of enemies in a body; cf.:

    adversarios intra moenia,

    Nep. Ages. 5, 3:

    hostem fugatum in naves,

    Liv. 10, 2, 2:

    Dardanos in urbem,

    id. 41, 19, 9; Suet. Vit. 15:

    oppidanos intra munimenta,

    Curt. 8, 11, 1:

    hostes in fugam,

    Just. 4, 4.—Hence fig.:

    bellum Medulliam,

    to turn the war thither, Liv. 1, 33, 4:

    is (hostes) eo compulit ut locorum angustiis clausi, etc.,

    drove them into so close corners, Nep. Ham. 2, 4:

    Pompeium domum suam,

    Cic. Pis. 7, 16:

    ad monumentorum deversoria plebe compulsā,

    Suet. Ner. 38: quam (imaginem) virga semel horrida... Nigro compulerit gregi, * Hor. C. 1, 24, 18:

    ossa in suas sedes,

    Cels. 6, 7 fin.
    II.
    Trop.
    A.
    To bring or press together:

    amores nostros dispulsos,

    Plaut. As. 3, 3, 149:

    cur eam tantas in angustias et in Stoicorum dumeta compellimus?

    Cic. Ac. 2, 35, 112.—Far more freq.,
    B.
    To drive, bring, move, impel, incite, urge, compel, force, constrain to something; constr. with ad, in, more rarely with ut, the inf. or absol.
    (α).
    With ad (freq. in Suet.):

    aliquem ad virtutem,

    Plaut. Bacch. 4, 10, 10:

    ad arma,

    Cic. Marcell. 5, 13:

    ad bellum,

    Ov. M. 5, 219:

    ad deditionem fame,

    Suet. Aug. 14; Curt. 9, 1, 19:

    ad necem,

    Suet. Aug. 66; id. Calig. 23; id. Ner. 35: ad mortem, id. Tib. 56; Quint. 7, 3, 7:

    ad confessionem,

    Suet. Claud. 15:

    ad pugnam,

    id. ib. 21:

    ad rapinas,

    Luc. 7, 99:

    ad defectionem,

    Curt. 10, 1, 45:

    ad laqueum,

    Plin. 36, 5, 4, § 12:

    ad impudicitiam,

    Dig. 1, 6, 2.—
    (β).
    With in:

    in hunc sensum compellor injuriis,

    Cic. Fam. 1, 9, 21:

    in eundem metum,

    Liv. 25, 29, 8:

    in socordiam,

    Col. 11, 1, 11:

    in mortem,

    Quint. 7, 3, 7:

    in metum,

    Tac. H. 2, 27. —
    (γ).
    With ut:

    callidum senem callidis dolis Conpuli et perpuli, mihi omnia ut crederet,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 4; Suet. Caes. 1; 24; id. Vesp. 2; Tac. Or. 4; Curt. 8, 8, 2. —
    (δ).
    With inf.:

    aliquem jussa nefanda pati,

    Ov. F. 3, 860; Luc. 3, 144; Suet. Tib. 62; id. Dom. 14; Curt. 5, 1, 35; Just. 16, 5; 30, 3; Gai Inst. 2, 237.—
    (ε).
    Absol.:

    ceteras nationes conterruit, compulit, domuit,

    Cic. Prov. Cons. 13, 33:

    aliquā indignatione compellendus,

    Quint. 9, 4, 138:

    ille qui aspellit, is conpellit,

    Plaut. Trin. 3, 2, 46; freq. in perf. part.:

    periculis compulsus,

    Cic. Fam. 1, 9, 11; Caes. B. C. 3, 41; Liv. 27, 30, 3.
    2.
    compello ( conp-), āvi, ātum, 1, v. a. [1. compello; cf. 2. appello, āre, from 1. appello, ĕre, and jugare, from root of jungo], to accost one.
    I.
    Without implying reproach, to accost, address (mostly poet.): exin compellare pater me voce videtur his verbis, etc., Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 45 Vahl.); so, aliquem, id. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 256 ib.):

    aliquem voce,

    Verg. A. 5, 161; and:

    notis vocibus,

    id. ib. 6, 499; cf. Ov. M. 14, 839:

    blande hominem,

    Plaut. Poen. 3, 3, 72; cf. id. Stich. 2, 1, 43:

    familiariter,

    id. Men. 2, 3, 23: carmine, * Cat. 64, 24:

    talibus agrestem com pellat Oreada dictis,

    Ov. M. 8, 787; 12, 585:

    Tauream nomine,

    Liv. 23, 47, 2; Curt. 4, 13, 20:

    aliquem multo honore,

    Verg. A. 3, 474:

    verbis amicis,

    id. ib. 2, 372:

    aliquam de stupro,

    to invite to unchastity, Val. Max. 6, 1, 2; in like sense absol.:

    compellare,

    Hyg. Fab. 57.—
    II. A.
    In gen.:

    mimus nominatim Accium poëtam compellavit in scaenā,

    Auct. Her. 1, 14, 24:

    neque aspexit mater, quin eum fratricidam impiumque detestans compellaret,

    Nep. Timol. 1, 5:

    pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat,

    Liv. 22, 12, 12; 34, 2, 8:

    ne compellarer inultus,

    Hor. S. 2, 3, 297; 1, 7, 31; id. Ep. 1, 7, 34.—
    B.
    Esp., jurid. t. t., of authorities, to summon one to answer a charge; or of adversaries, to arraign one before a tribunal, to accuse of crime (cf. 2. appello):

    Q. Ciceronem compellat edicto,

    Cic. Phil. 3, 7, 17; id. Red. in Sen. 5, 12; 13, 52:

    Nigidius minari in contione, se judicem, qui non adfuerit, compellaturum,

    id. Att. 2, 2, 3; so id. Phil. 3, 7, 17; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3; Nep. Alcib. 4, 1; Liv. 43, 2, 11; Tac. A. 16, 27; Suet. Caes. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > compello

См. также в других словарях:

  • summon — v. 1) (D; tr.) to summon before (to be summoned before a judge) 2) (D; tr.) to summon to (we were summoned to the director s office) 3) (H) to summon smb. to do smt. * * * [ sʌmən] (H) to summon smb. to do smt. (D; tr.) to summon before (to be… …   Combinatory dictionary

  • summon — summon, summons, call, cite, convoke, convene, muster mean to demand the presence of persons or, by extension, things. Summon implies the exercise of authority or of power; it usually suggests a mandate, an imperative order or bidding, or urgency …   New Dictionary of Synonyms

  • summon — summon, summons Summon is a verb only, whereas summons is a noun and verb. A summons (plural summonses) is an order to appear before a judge or magistrate, and to summons someone is to issue them with a summons. Summon is the ordinary word… …   Modern English usage

  • summon — sum|mon [ˈsʌmən] v [T] formal [Date: 1200 1300; : Old French; Origin: somondre, from Latin summonere to remind secretly , from sub secretly + monere to warn ] 1.) to order someone to come to a place ▪ Robert summoned the waiter for the bill.… …   Dictionary of contemporary English

  • summon — /ˈsʌmən / (say sumuhn) verb (t) 1. to call as with authority to some duty, task, or performance; call upon (to do something). 2. to call for the presence of, as by command, message, or signal; call. 3. to call or notify to appear at a specified… …  

  • summon — summonable, adj. summoner, n. /sum euhn/, v.t. 1. to call upon to do something specified. 2. to call for the presence of, as by command, message, or signal; call. 3. to call or notify to appear at a specified place, esp. before a court: to summon …   Universalium

  • summon — sum•mon [[t]ˈsʌm ən[/t]] v. t. 1) to call for the presence of, as by command, message, or signal 2) to call upon to do something specified 3) to call or notify to appear at a specified place, esp. before a court: to summon a witness[/ex] 4) to… …   From formal English to slang

  • summon — 01. I felt a little nervous when my boss [summoned] me to his office. 02. The villagers were [summoned] to appear before the Queen. 03. The army [summoned] reinforcements as the battle grew fiercer. 04. News correspondents in the region have been …   Grammatical examples in English

  • summon — sum·mon || sÊŒmÉ™n v. convene, assemble; send for, request the presence of; order to appear before a court; demand; rouse, call forth …   English contemporary dictionary

  • Jerusalem (Before A.D. 71) — • This article deals with the destruction by the Romans after it had become the scene of the Redemption Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Jerusalem (Before A.D. 71)     Jerusalem (Before A.D. 71) …   Catholic encyclopedia

  • Duration of English Parliaments before 1660 — This article augments the List of Parliaments of England to be found elsewhere (see link below) and to precede Duration of English, British and United Kingdom Parliaments from 1660, with additional information which could not be conveniently… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»